Al eerder heb ik het over hem gehad in een blogje genaamd “sterfelijk”, mijn vader. Hij is nu 93 jaar. Vanaf mijn derde tot mijn drie en veertigste levensjaar had ik geen contact met hem. Maar ik heb hem opgespoord en opgezocht.
Hij kreeg toen de kans om zijn versie van de scheidingsperikelen met mijn moeder te vertellen en sindsdien heb ik regelmatig contact met hem. Eens in het jaar of half jaar zoek ik hem op in Heerlen en regelmatig bel ik hem.
We hebben zo lang geen contact gehad met elkaar en toch voelt hij als zo dichtbij. Als ik hem hoor praten, is het of ik mezelf hoor. Ik herken zoveel in zijn doen en laten en zijn karakter.
Vandaag had ik hem aan de telefoon en het werd best een lang gesprek. Hij heeft een nog levendige stem en je zou niet zeggen dat je praat met een man van 93. Hij vertelde me gelukkig nergens last van te hebben. Alleen wat sneller moe dan vroeger. Als hij maar gewoon in zijn ritme blijft, dan is er niets aan de hand. Vanmorgen heeft hij een was gedraaid en wat overhemden gestreken. Zulke dingen doet hij graag en dat vermoeit hem niet. Mijn vader is altijd keurig in het pak, ook al zit hij nu meestal thuis. Hij vindt het leuk om rustig zijn huishouden te doen. Maar afgelopen zaterdag was hij uitgenodigd bij zijn bovenburen met zijn vriendin. Hij heeft daar twee uur gezeten en zijn best gedaan leuk en fris te blijven. Toen hij thuiskwam was hij uitgeput, vertelt hij. Het kostte hem temeer moeite, omdat deze mensen niet echt zijn type waren.
Hij loopt nog zonder stok, maar hij heeft er wel vast één gekocht. Die staat nu ongebruikt in de paraplubak. “Maar ik heb mezelf nu wel ingedekt”, zegt hij. Voor het geval hij er in de toekomst toch één nodig mocht hebben.
We hebben een leuk gesprek dat 23 minuten duurt. Ik zeg dat ik hem niet te lang aan de praat wil houden en niet wil vermoeien. Nee, dat is niet zo, zegt hij, hij vindt het leuk om met mij te praten en ik ben altijd welkom. Nu even niet, omdat zijn vriendin niet zo lekker is na twee operaties. Zij zal me laten weten wanneer wel.
Ondanks de 40 gemiste jaren krijg ik een blij gevoel en een gevoel van verbondenheid met mijn vader. “Denk niet dat jij niet welkom bent, want dat ben je altijd. Dag Moniekie(want hij heeft me Monique gedoopt en hij noemt me nog steeds zo)”, zegt hij lief en ik voel me gevleid en een beetje geborgen. Het is nog niet te laat……