Dat zijn woorden uit een voordracht van iemand, die van zich liet spreken in de 70er jaren 80er jaren, Johnny van Doorn ofwel Johnny de selfkicker, schrijver, dichter en voordrachtskunstenaar.

Deze legendarische woorden komen in me op, als ik het weer van vandaag zie. Het is zowel hier als in Nederland stralend weer. Terwijl ik net mijn wasje ophing hoorde ik de talrijke musjes kwetteren en het tevreden gebrom van stemmen van de mensen beneden mij die wonen in dit doodlopende straatje en die als weermannetjes en vrouwtjes naar buiten komen als het zonnetje schijnt. N.B. Ik vraag me vaak af wat ze doen achter hun dichte luiken in hun huisjes wanneer het minder weer is. Hier kan je in de regel nergens naar binnen kijken.
Ahmad en ik zitten min of meer gevangen in dit aangename dorp. We kunnen nog steeds geen kant op met het autootje. Dus een dagje strand zit er niet in.
Ahmad is bezig met zijn ‘cristales’ Hij maakt een servethouder van restjes glas.

Mijn tweede schilderij is af. Althans ik beschouw het als ‘gescheten’. Meer kan ik er niet van maken.

Zowel ‘Ahmad in de campo in de herfst’ als ‘ik in de campo in de lente’ krijgen een plek in ons huis. Ik denk dat ik daarna hier moet stoppen met schilderen, omdat ik de schilderijen hier nergens kwijt kan en ik ze ook niet mee kan sjouwen naar Nederland. Dus dat wordt: hier voorlopig alleen maar tekenen en in Nederland verder schilderen. Misschien kunnen Ahmad en ik daar onze producten ooit te koop aanbieden op markten. Hier heb je trouwens ook markten. Maar voorlopig kap ik even met de kleuren.
Misschien ga ik vandaag op het balkon wat zon pakken met mijn voeten in een bak water 😉
Have a nice sunny day 🙂