Kleinzoon Cris, 9 jaar oud was drie dagen bij mij. Zijn moeder moest werken (evenals zijn vader) en er was niemand anders die bij hem kon zijn. Kon ik op hem passen? Jawel. Mijn kinderen weten dat ik geen oppas-oma ben en zij vinden dat niet erg (‘jij hebt lang genoeg voor kinderen gezorgd , mam’), maar als het echt niet anders kan, dan sta ik klaar. Dus woensdag, donderdag en vrijdag was Cris bij mij.
Dinsdagavond werd hij gebracht door zijn moeder die de volgende dag al vroeg op haar werk moest zijn. Het is vakantie, dus hij mocht wat later naar bed dan normaal. Kort voor ons ging hij slapen. Hij mocht nog even lezen in bed.
Ik slaap al als ik ineens een zacht handje op mijn rug voel. Ik schrik wakker. Daar staat Cris en hij fluistert iets. ‘Wat zeg je Cris? Ik kan je niet verstaan. je mag het wel iets harder zeggen.’ Opnieuw gefluister. Hij wil kennelijk opa niet wakker maken. Ik besluit mijn bed uit te gaan en loop in mijn onderbroek en shirt met hem mee naar het grote bed in de logeerkamer. ‘Misschien moet toch je lampje uit,’ opper ik en om toch wat licht naar binnen te laten schijnen open ik het rolluik een beetje. Daarna hoor ik niks meer en is Crisje vertrokken in dromenland.
De volgende dag staat hij later op dan wij. Dat mag best. Het is vakantie en sinds de kerst is hij al helemaal uit zijn normale ritme. Hij bakt zelf twee eitjes met een gebakken uitje onder mijn toezicht en eet die met smaak op. Dan mag hij wel even aan mijn pc voor een spelletje en het bekijken van de vlog van Enzo Knol, een rage bij jongetjes van zijn leeftijd. Maar ik weet dat zijn moeder niet wil dat hij te veel met elektronica bezig is en dus laat ik hem ook andere dingen doen, zoals tekenen samen met mij. Helaas weet hij niet wat te tekenen. Dan maar een ‘creatie’ maken met strijkkralen.
Ik ben altijd bang dat kinderen zich bij mij vervelen. Daar had ik nooit last van met mijn eigen kinderen. Maar als een kind komt logeren, wil ik dat hij een toptijd heeft. Ik ben helemaal niet zo een lollige oma en zeker niet speels. Praat wel veel met kinderen. Ik vind het ontzettend leuk als kinderen de leeftijd hebben dat je echt een gesprek met ze kan voeren en dat doe ik dan ook. Ik stuur arme Ahmad, die net herstellende is van een aanval van bronchitis naar buiten om samen met Cris een vogelhuisje te timmeren, Van binnenuit lijkt het heel lekker weer met een zonnetje, maar er staat een gure wind en even later komt eerst Cris bibberend binnen en dan ook Ahmad die moest vluchten voor een gure regenbui in zijn pas gebouwde tuinhuisje. Verkeerd idee van mij, geef ik toe.
In de middag gaan we even naar buiten voor een wandelingetje. Kijken in de Uithof bij ons achter of daar nog die berg zand ligt die we een paar maanden geleden hebben zien liggen. Als dat zo zou zijn, dan zouden we daarvan wat nemen voor het ophogen van ons terras. Maar we vinden het zand niet meer. Op de plaats waar het lag staat nu een lelijk ijzeren, enorm ornament. Lelijke stalen driehoeken, die het mooie landschap ontsieren. Cris klimt in een paar bomen en ik bedenk me dat zijn moeder dat misschien niet zo leuk vind met zijn mooie jas. Gelukkig heeft de jas schutkleuren.
We doen een spelletje rummikub en dan mag hij weer even aan mijn pc. En zo rommel ik verder, een paar dagen lang. Ik kook zijn lievelingseten. Pakistaanse roti met een lekker gerecht.  Net op een moment dat ik me weer bezorgd maak dat hij het saai vindt bij mij, hoor ik hem zeggen: ‘Gelukkig, het is pas 4 uur. Dan kan ik nog heel veel creaties maken.’ De tweede nacht geef ik hem mijn warmwaterkruik mee in zijn bed en dat vind hij heerlijk. Die nacht slaapt hij gelukkig wel snel in.
Het hoogtepunt voor mij vindt plaats als we naar een kinderfilm zitten te kijken. Het gaat over een grote jongen (jaar of 16) en het speelt zich af in de riddertijd. De jongen moet voor een of andere missie een berg over te voet in een sneeuwstorm. Hij overnacht ergens en even later zie je hem weer lopen met een metgezel. ik ben helemaal verdiept in de film en vraag me net af of deze metgezel wel te vertrouwen is (de andere wilde hem bijna vermoorden), als ik Cris hoor zeggen: ‘Oma, heb je die bandensporen gezien in de sneeuw? Van die sporen van auto’s die heel snel door de sneeuw kunnen rijden?’ “Nee,’ zeg ik verbaasd. Ik heb daar helemaal niet op gelet, verdiept als ik was in het verhaal, maar mijn wijze Crisje wel. ‘Die jongens zijn daar gewoon heen gebracht,’ merkt hij pienter op. Ik sta versteld. Krijg nou wat. Zo een opmerkzaam manneke, klein koppie met veel hersentjes. Glimlachend ga ik een boodschap doen op de fiets.
Op donderdagavond komt zijn moeder direct van haar werk naar mij. Ze blijft lekker een nachtje slapen, samen met Cris in het grote bed. Dit keer hoef ik mijn warmwaterkruik niet af te staan. Vrijdag brengen we gezellig samen door en in de middag komt ook mijn schoondochter erbij met kleine Noëlle. En dan ‘s avonds nog mijn jongste zoon. Dan eten we samen. opnieuw roti, het lievelingseten van ons allemaal.
Na het eten zegt Crisje: ‘Ik ga even naar boven. Wat later komt hij naar beneden met een afscheidsbriefje dat hij helemaal zelf geschreven heeft voor mij:
Liefe oma je kookt alltijd heel lekker en bent altijd lief
vandaar  deze brief (hartje)
en staat alltijd voor ons klaar
(vijf hartjes)
Love jou
Een nobelprijs voor de vrede had mij niet gelukkiger en trotser kunnen maken dat dit lieve kleine briefje.