Ik heb me er nooit zo op mijn gemak gevoeld, bij de kapper. Al vanaf mijn jonge jaren. Je wordt gewikkeld in een soort cape, waar dan alleen je hoofd uit steekt en daar moet je dan een tijd naar zitten kijken. Dat vind ik al heel confronterend. En dan gaat er iemand aan mijn haar friemelen en knippen. Zoveel belangstelling, alleen voor mijn nietige hoofd, het maakte me altijd verlegen. Als men vroeg hoe ik het wilde hebben kon ik soms geen woord uitbrengen: eh, knip er maar een stukje af……of….even de puntjes bijpunten.
Ook het zoeken naar een geschikte kapper heb ik altijd moeilijk gevonden. Ik liet me dan vaak maar leiden door wat een ander adviseerde. Zo heb ik de laatste jaren een kapper gehad, die me was aangeraden door mijn oudste dochter. Een eenmansbedrijfje van één vrouw (laat ik haar Joke noemen), die je goedkoop knipte en in het geval van mijn dochters ook verfde.
Drie van mijn kinderen gingen op een gegeven moment naar haar en zij wist na verloop van tijd zo een beetje onze hele familiegeschiedenis. Mijn dochters wilden allebei highlights in hun nogal donkere manen. Dat deed Joke zo enthousiast, dat het op een gegeven moment geen highlights meer waren. Mijn dochters waren beiden gewoon langzaamaan blond aan het worden. Hun oorspronkelijke donkere haren waren spoorloos. Dat stemde ontevreden, dus zij kozen ervoor naar een andere, duurdere kapper te gaan. Ook mijn zoon haakte af. Hij had een andere, nog goedkopere kapper gevonden. Ik vond het zielig voor Joke, dus trouw als ik ben, bleef ik wel naar haar toegaan.
Knipte zijn aanvankelijk best goed, op een gegeven moment merkte ik dat het minder werd. Haar kapperszaakje begon ook wat te verslonzen, zag ik. Dode vliegen op de vensterbank en een stinkende hond, die me steeds kwam besnuffelen. Ik wilde daar graag overheen kijken. Maar de laatste keer had Joke mijn haar echt lelijk verknipt. Ik had dat niet direct door. Merkte wel dat het nooit meer wilde zitten. Ik heb daar toch enkele maanden mee rondgelopen. Loste het op met speldjes of een staart. Vorige week zag ik dat het inderdaad ook helemaal ongelijk was. Rare pieken vielen over mijn gezicht, die ik zelf besloot bij te knippen. Dat soort dingen komt meestal spontaan in  mij op en dan doe ik het ook onmiddellijk. Het hielp wel enigszins, maar het bleef zo dat mijn haar er verder triest bij hing.
Vandaag besloot ik het roer om te gooien. Mijn trouw aan een kapper is misplaatst, bedacht ik me. Ik heb het recht om zelf een kapper uit te kiezen. Vanmorgen keek ik op internet en daar stond bovenaan de “kinky kapper”. Dat is in Den Haag nu helemaal de hit. Iedereen die ik vraag naar welke kapper ik moet gaan zegt dat dit de ultieme kapper is voor een gegarandeerd goed kapsel. Op internet was deze kapper ook irritant aanwezig. Mijn intuitie zei me: “Nee, dit is hem in ieder geval niet”
Verder ging ik even na wat er op internet wordt gezegd over knippen en snijden van haar. Ik begreep toen direct dat ik een typisch geval ben van haar dat gesneden moet worden. Vervolgens belde ik een kapper niet ver van mij vandaan en vroeg of zij ook haar sneden. Jawel.
Bingo! Ik heb hem gevonden, mijn eigen zelf gekozen kapper. Ik voelde het al bij binnenkomst. Een no-nonsense ruimte, goede muziek en heel aardige, relaxte mensen. Ik ben heel vakkundig geknipt. Ik voelde aan mijn hoofd dat het goed was. Ik voelde me voor het eerst van mijn leven niet verlegen. Kon me helemaal overgeven aan de vaardige handen van de kapster. Ik ben heel tevreden met het resultaat. Nog liever had ik een dikke bos met krullen, maar wonderen kunnen kappers helaas niet verrichten.