Ik wil niet onaardig zijn en al te veel uit de school klappen over de vruchtgebruiker (nu ook overleden), die nogal kwistig is omgegaan met de nalatenschap van wijlen mijn moeder. Dat heeft helemaal geen nut en brengt de zorgvuldig opgespaarde tegoeden die er na drie jaar vruchten plukken niet meer zijn ook niet terug.
Maar wat mij treft is dat de dingen die ik belangrijk vind en leuk en die niet in een geldwaarde zijn weer te geven, zoals die mooie bloeiende lidcactus, juist níet verloren zijn gegaan.
Mijn moeder had heel veel klokken. Daar hield zij van. Een Friese staartklok, een Comtoise klok en nog enige andere dure klokken sierden de saksiche boerderij. Het was tijdens de laatste levensjaren van mijn moeder de taak van mijn stiefvader om dagelijks de klokken in beweging te houden door op tijd de gewichten omhoog te trekken.
Elk uur van de dag en nacht kon je de klokken horen slaan in vele toonaarden, wat geen pretje was bij slapeloze nachten.
En dat is misschien ook wel juist de reden dat de nieuwe vriendin van mijn stiefpa, die kort na mijn moeders dood haar intrede deed in huize Hiddinkdijk, alle klokken op nonactief heeft gezet.
Toen ik eindelijk het huis mocht betreden, drie maanden na mijn stiefvaders dood, stonden de klokken niet alleen stil, maar waren ook alle gewichten spoorloos verdwenen. Ik heb echt overal gezocht, zelfs achter de isolatiemuren van de zolder (waar de trommels van mijn overleden broer verstopt waren). Maar nee, nergens te bekennen.
De dure klokken heb ik verkocht voor een veel te zachte prijs aan een antiquair, die er wel raad mee wist en die genoeg gewichten in voorraad had om de klokken weer aan het tikken te krijgen.
Eén klokje is kennelijk aan de aandacht van de “reuzehulp bij het vruchtgebruik” ontsnapt, een eenvoudig koekoeksklokje. Het klokje stond stil in een bescheiden hoekje van de eetkamer en het had zijn gewichten nog hangen.
Dit klokje siert nu mijn woonkamer en het loopt geheel op tijd. Elk uur komt de koekoek te voorschijn van achter zijn deurtje en geeft roepend de uren aan: “koekoek!”.
Mijn jongste dochter die vandaag even op bezoek kwam en het geluid hoorde, gaf heel goed aan welk gevoel dit geluid je kan geven…..een omagevoel.