Hiermee hebben we nu te maken. Was de gezondheidszorg vroeger een dienst aan mensen die wat mankeerden, nu is het een commercieel bedrijf geworden, waarvoor door de consument flink betaald moet worden.
De farmaceutische industrie lijkt nu het medicijngebruik volledig te bepalen. Huisartsen en specialisten worden onder druk gezet om bepaalde medicijnen voor te schrijven en andere niet en daar bij komt het belang van de consument niet op de eerste plaats. Behandelingen worden gescoord als waardepunten. Registratie is belangrijker dan het goed afwerken van de handelingen die gedaan moeten worden. Tijd en kosten probeert men te besparen door mensen zo veel mogelijk te opereren door middel van een dagopname. Daarentegen blijven andere mensen die thuis onvoldoende hulp hebben na een operatie te lang ziekenhuisbedden bezet houden, omdat er bezuinigd is op thuiszorg en bejaardenhuizen. De regels die gehanteerd worden zijn rigide en voor de consument niet transparant.
Kortom, het is een zootje……
Mijn elleboog is nu 8 dagen geleden geopereerd.
Ik moest om 12 uur in het ziekenhuis zijn, volledig nuchter.
Pas om 15.30 werd ik geopereerd, nadat ik me een paar uur had liggen vervelen in het ziekenhuisbed.
Kort na de operatie, als ik nog lig uit te slapen van de narcose in de ‘recoveryroom’, hoor ik de schelle stem van een ziekenhuismedewerkster naast mijn oor: ‘Mevrouw, het is voorbij hoor. U kunt wakker worden.’ Dat zal best, denk ik bij mezelf, maar ik heb nog helemaal geen zin om mijn ogen open te doen. In mijn elleboog voel ik een brandende pijn. Even latere komt er een andere medewerkster bij mijn bed. ‘Hoe gaat het hier?’ Dat vind ik een goede vraag. ‘Ik heb veel pijn,’ zeg ik. ‘Ik hoor jullie wel om me heen, maar ik heb nog geen energie om echt wakker te willen worden. ‘Aan de pijn ga ik wat doen,’ zegt ze en ik zie door mijn oogwimpers dat ze een pijnstiller in het infuus in mijn rechterhand spuit.
De pijn trekt weg en even later wordt ik naar de ziekenkamer gereden. Het is inmiddels 18.30 uur. Ik krijg thee met twee beschuitjes, die ik met smaak opeet, waarna ik alleen maar verder wil slapen.
Om 19.00 uur hoor ik de stem van een verpleegster naast me. ‘Mevrouw, heeft u zin om u aan te kleden?’ ‘Eerlijk gezegd niet,’ antwoord ik. Ze pakt toch mijn kleren en ik trek ze aan, waarbij ze mij helpt. Opnieuw val ik in slaap. Weer komt ze langs, om 19.30. Of ik even een vragenlijst wil invullen omtrent de zorg in het ziekenhuis. Braaf tik ik de antwoorden in op de multiple choicelijst. Hoe kan ik oordelen over de zorg hier, terwijl ik nauwelijks zorg gehad heb, vraag ik me in stilte af. Ik weet dat ze me kennelijk weg willen hebben uit het ziekenhuisbed en bel direct mijn zoon of hij mij komt halen.
Weer val ik in slaap en ik wordt pas wakker als mijn zoon naast mijn bed staat. Hij mag een rolstoel lenen om me naar de auto te brengen, maar hij moet wel zorgen dat hij de rolstoel terugbrengt naar de verdieping waar ik lig. Wat een service.
In de auto merk ik dat ik nog steeds erg moe ben. Gelukkig heb ik een papieren kotsbakje bij me. Daarvan maak ik gebruik onderweg.
Ik ben nu een dikke week verder en de wond in mijn elleboog doet meer pijn dan de eerste dagen na de operatie. Waarschijnlijk is de wond ontstoken. Ik heb afspraken voor het verwijderen van de hechtingen en nacontrole op resp. 20 juli en 24 augustus. Maar wat te doen als ik tussentijds pijn krijg vanwege een complicatie, daarover hebben ze me niets gezegd.
Er is een nummer dat ik kan bellen voor ´medische vragen´. Maar dat nummer is alleen op bepaalde dagen en uren bereikbaar.
Wat er nu moet gebeuren is iets heel simpels. De wond moet ontsmet worden en opnieuw verbonden. Het lijkt me iets dat behoort bij de nazorg van elke operatie. Kennelijk zit dat niet in het ´operatiepakket´. Dat merkte ik ook na mijn voetoperatie, met de nare gevolgen van dien…….
Vanmiddag heb ik een afspraak in mijn huisartsenpraktijk, waar de assistente de pleister, die doordrenkt is van geronnen bloed, zal verwijderen. De huisarts kijkt even mee en dan kan bepaald worden wat ik verder aan moet met deze pijnlijke wond.
Mijn schoondochter had gisteren last van een acute oorontsteking. Haar ellendige verhaal aangaande de zorg die zij kreeg is een andere nare story op zichzelf. Op verzoek kan ik die jullie ook vertellen. Maar ik kan het hier ook bij laten.
Gezondheidszorg………je kan er maar beter niet mee te maken krijgen…….