Ik blijf het herhalen, als een grammofoonplaat met een barst, wij genieten van ons leven met de dagelijks terugkerende rituelen. Terwijl we koffie drinken, liggend op onze zachte loungebank, zegt Ahmad: ‘Wat is het hier toch vredig. Weet je dat ik niets meer wil dan dit? Er is voor mij geen betere omgeving denkbaar dan waar wij nu zijn’. Ik beaam het. Waar zou je nog heen moeten willen, als je een huis hebt met een klein bloemenparadijsje als tuin en met een zo schitterend park in de buurt als wat wij nu hebben. Wat een zegen.

Ahmad is bijna jarig en ik zocht naar huisjes of hotels waar ik hem heen zou kunnen brengen als verjaardagscadeau. Ik keek op ‘natuurhuisje.nl’ en zag geen enkel huisje dat kon wedijveren met ons eigen huis. Sommige huisjes stonden wel leuk in de natuur (wel op het erf van een ander), maar altijd ontbrak er iets wat we hier wel hebben. Zoals comfortabel tuinmeubilair of een goed uitgeruste keuken. Hotels, al dan niet met wellness-mogelijkheden, spraken mijn lief niet aan. Dus wordt het geen cadeau van een paar dagen ‘natuurhuisje’ zoals vorig jaar en ook geen Nederlands hotel. Ik hoop hem in de herfst of winter te trakteren op een reisje naar een natuurplekje in de Algarve.

Intussen heb ik me voorgenomen om, als ik hier ooit weg zal moeten, te zoeken naar een flatje of iets dergelijks in mijn eigen buurt. Ik wil hier niet weg. Ik ben vergroeid met deze buurt en wil hier blijven zolang als dat kan. ‘Vrederust’ heet mijn buurt en dat is een passende naam.