Als ik mijn grondoefeningen voor de heup doe, zet ik daarbij altijd de tv aan. Zo zie en hoor ik nog eens wat. Op de zondagochtend is er meestal weinig wat voor mij interessant is. Vandaag klikte ik achteruit in de programmering en ik kwam toen via House Vision (bah), Sprookjesvertellingen (iets te kinderlijk), de Eucharistieviering en Vrije Geluiden op kanaal 999 en nog lager. Dat is, dacht ik, meestal radio en dat kan ook leuk zijn, maar ik kreeg ineens beeld. En dat bleek een voor mij verdraaid interessante documentaire te zijn over een fantastische Nederlandse fotograaf. Ik stond me te vergapen aan de foto’s die ze van hem lieten zien, maar daarnaast was wat de jongeman te zeggen had voor mij heel interessant. Hij maakt zijn foto’s met betrekkelijk weinig middelen. Een camera, een door hem benaderde te fotograferen persoon en een door hem uitgezochte achtergrond. Geen lampen en geen speciale lenzen en trukendozen. Gewoon een foto van een persoon in een door hem of door het model bedachte pose tegen een speciale achtergrond en bij bijzonder licht. Hij ziet wat hij wil vastleggen en het zijn allemaal kunstwerkjes, ongekunsteld, maar met enorm veel expressie.
Ik had gemist hoe de fotograaf heette en ook wist ik niet hoe het programma heette. Daarnet ging ik op google de fotograaf zoeken, zonder succes. Ook het programma (was het een podcast?) kon ik nergens terugvinden. Ik baal daar heel erg van.
Ik heb enkele van zijn foto’s onthouden, maar vind die nergens terug. Ook weet ik dat hij destijds de fotograaf was van de route66 schoolagenda, die over heel veel landen ter wereld verspreid werd. Maar ook die aanknopingspunten hielpen mij niet om deze bijzondere fotograaf terug te vinden.
Ik heb wel iets onthouden van wat hij zei. Hij zei niet te begrijpen waarom veel mensen het belangrijk vinden dat je gelukkig zou moeten zijn. Waarom zou dat zo nodig moeten. Dat vond ik ‘een goeie’.
Ik denk ook: gelukkig zijn als permanente staat bestaat niet. Wel kan je geluksmomentjes hebben evenals nare momenten. De kunst zit hem er volgens mij in om de situatie waarin je zit te aanvaarden en te accepteren voor wat die is en op elk moment proberen er wat van te maken en de beste keuzes te maken die je kan bedenken. Maar ik zoek dus nog steeds die fotograaf, omdat zijn foto’s in mijn ogen geweldig zijn.