Vanmorgen zat zij niet op de “gewone” tijd op haar nest. Dat was raar en ik schrok er echt van. Zou er wat gebeurd zijn? Is ze dan toch aangereden op de weg, roekeloos als zij daar pleegt te wandelen. Vindt zij het hier misschien niet veilig genoeg, nu wij dagelijks in de tuin zitten op drie meter afstand van haar nest?
Ik voelde me er een beetje beroerd van. Het enige wat we konden doen was afwachten. Misschien kwam ze vandaag wat later…..
Toen we zaten te ontbijten zag Ahmad een eendenpaar overvliegen. “Daar zijn ze”, zei hij. Maar ik had nog mijn twijfels. Misschien was het het andere paar, dat altijd voor mijn huis rondschuifelt. “Ik denk dat zij haar mannetje het nest laat zien en straks komt ze”, zei Ahmad, maar ik kon het nog niet geloven.
Tot ze ineens in midden in de tuin neerstreek vanuit de lucht. Wat een heroische landing! Wat stoer stond ze daar ineens, onverwachts, alsof ze vandaag voor de gelegenheid “het vliegtuig genomen had”. Ze liep direct met kordate passen op haar nest af.
Ze vond het niet erg dat ik snel even een foto van haar nam van dichtbij. Haar mannetje heb ik niet gezien. Maar nu weten we dat hij er wel is. Deze eend heeft wel een beschermheer, die kennelijk alleen even tevoorschijn komt als dat nodig is.
Het zal een “lange zit” worden voor haar en wij willen haar daarbij zoveel mogelijk steunen. Met lekker eten, een bakje water en als het even kan zijn we in de buurt om katten en andere pottenkijkers weg te jagen.