Schiphol was rustig, zoals we al hadden verwacht. Niet zo leeg als in juni vliegveld Malaga en Rotterdam waren tijdens onze terugreis na de lockdown.

De weg via de controle naar de gate verliep via een andere route dan anders. Bij de gate zaten maar een 20-tal mensen, op het moment dat de gate zich opende. Opvallend was dat dit vooral jonge mensen waren en niet de grijze maar nog pittige Nederlanders die we gewend zijn. Er was zelfs een gezin met jonge kinderen.

Bij het instappen werden we opgeroepen naar gelang het nummer van de zone, die op onze instapkaart stond. Dit waarschijnlijk om te waarborgen dat afstand zou worden gehouden bij het innemen van de plaatsen. Zonder succes, zoals al gauw bleek. Met hoe weinig ook, de mensen liepen kriskras door het vliegtuig en moesten elkaar passeren in het nauwe middenpad van het vliegtuig. Daarbij bekommerde men zich niet om de anderhalve meter. Hetzelfde viel me ook op bij het personeel. Kennelijk voelde iedereen zich voldoende beschermd door het lapje katoen over mond en neus.

Ik had mijn modieus zwarte mondmasker al opgedaan bij vertrek thuis. Omdat ik alvast wilde wennen aan de regel hier in Spanje. Die is: overal een ´masquerilla´, zodra je een voet buiten de deur zet voor iedereen die ouder is dan 6 jaar. Ook wilde ik mijn kinderen niet bemetten met mijn nare griepje, toen ik even bij hun ging zitten, voordat mijn jongste zoon ons naar Schiphol reed.

De reis verliep soepel en snel, zoals we gewend zijn. Het personeel van Transavia maakte een heel prettige, ontspannen en collegiale indruk.

Onze taxista Manolo vertelt dat het hier de hele zomer geen druppel geregend heeft. Zijn bruine kop getuigt van een nog mooie nazomer hier. Het is nu bijna 19.30 uur en terwijl het in Nederland al donker is, schijnt hier de zon nog. Bij thuiskomst kan Ahmad nog net boodschappen doen en dat is een geluk, omdat het morgen zondag is en hier alles dan potdicht is. Intussen pak ik onze spullen uit.

En na een hardgekookt ei met tonijn,een uitje en mayonaise met schapenkaas toe leggen we ons te ruste in het 1.40 m-bed. Dat is weer even wennen na de luxe van het 1.80-bed in Nederland.

Ik krijg te maken met een vrijwel geheel doorwaakte nacht. Ik heb een knallende hoofdpijn die niet overgaat met een gram paracetamol. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Een natte lap brengt geen verlichting. Het enige dat enigszins helpt is wanneer ik met mijn vuist hard op mijn voorhoofd druk. Tegen vieren in de ochtend sukkel ik eindelijk in slaap, steeds weer wakker schrikkend van de pijn.

En nu gaat het wat beter. Ik heb veel water gedronken. Ik denk dat ik gisteren een vocht-tekort had. En mijn griep is ook nog niet over. Geduld is hier geboden.

Ahmad heeft net het hele huis en het terras schoongemaakt. Door de droogte was er overal stof, zowel buiten als binnen. Hoe dat stof kon binnendringen door de gesloten deuren en ramen is een raadsel. Of eigenlijk toch niet. Het kiert en tocht hier nogal. Dat is vanwege de ´kwaliteit´ van de dunne muren, deuren en ramen hier.