Gisteren waren ze alweer voorbij, de feestdagen die noden tot reflectie, samenzijn met familie en in sommige gevallen helaas ook tot destructie. Ik ben altijd blij als alles weer zijn normale gang gaat, dat er weer gewerkt wordt en gebouwd, na de stille dagen van ledigheid en impasse.
Vooral constructieve werkzaamheden werken geruststellend op mijn gemoed. Die geven mij het gevoel dat de wereld blijft draaien en dat gezorgd wordt dat de schappen in de winkels vol blijven. Elk artikel dat ik koop heeft een lange weg afgelegd om bij mij terecht te komen en het is door vele werkzame handen gegaan. Hoewel ik de ongerepte natuur meer bewonder dan wat de mens kan vervaardigen, ben ik heel blij met wat mensenhanden en -hoofden hebben geproduceerd in deze wereld. Het is bovendien een zegen om in een land te wonen waar geen oorlog heerst.
Niet dat alles pais en vree is in dit land. De spanningen zijn voelbaar en hebben nog veelal een onderhuids karakter. In de (a)sociale media is er al een openlijke oorlog, zij het dat deze meestal nogal laf en overwegend anoniem gevoerd wordt. ‘Vrijheid van meningsuiting’ vanachter een verdekte opstelling.
Als ik in mijn buurtje fiets, waar ik als blanke Nederlander al lang tot de minderheid behoor, voel ik het wantrouwen over en weer dat ontstaan is. Mensen lijken meer op hun hoede en minder ontspannen. Ik vind dat jammer. Ik wil terug naar de open mentaliteit die er was in Nederland in de 70-er jaren. Toen er nog geen sprake was geweest van terroristische aanslagen onder het mom van ‘geloof” en mensen met een open en onbevangen blik keken naar ‘vreemdelingen’. Andere culturen waren boeiend en wij waren geïnteresseerd in het verhaal van de ander. We hadden nog niet zoveel vooroordelen als nu. Daar moeten we naar terug. Haal die lelijke bril weg die de ander bij voorbaat in een negatief daglicht zet en bekijk de ander als persoon. Dan gaan we zien dat we niet veel van elkaar verschillen en kunnen we leren van elkaars gewoonten en gedachten.
We zijn te bang en wantrouwend geworden. We voelen ons te superieur met onze ‘democratische waarden’. Er zijn andere culturen, even wijs, veelal wijzer en ouder dan de onze. Laten we naar elkaar luisteren met echte interesse. Dan is een multiculturele samenleving niet langer een verarming maar een verrijking: lang leve de Nieuwe Nederlandse Multi-cultuur!
We zijn daar nog een stukje vanaf helaas. Wat we nu nodig hebben zijn mensen die willen verbinden en niet polariseren, zoals dat nu veelal gebeurt. Mensen met humor en een brede blik, die verder kijken dan hun democratische neus lang is.
Hiha, mevrouw wijsneus heeft gesproken 😉