Ahmad komt er toch weleens op terug. Op zijn verlangen naar wonen in de campo. We praten erover en over hoe dan praktisch te werk te gaan. Zijn mooie optrekje in Alhaurin de la Torre verkopen en dan in plaats daarvan een ‘finca rustica’ kopen? Het lijkt soms verleidelijk. Lekker dichtbij zijn lieve dochter en haar vriend, bij wie we ons zo fijn voelen en ’s morgens opstaan midden op een heuvel en uitkijken over een dal. Kippetjes op het erf en onze eigen verbouwde groente. Als we naar Nederland gaan kunnen zijn kinderen een oogje houden op het huis en het land.
Reizen per vliegtuig vanaf Sevilla naar Nederland zien we niet als een optie, want er zijn geen directe vluchten en er wordt alleen gevlogen naar Schiphol. Brr. Dan nog liever 313 km rijden naar Malaga en daar op het vliegtuig stappen dat regelrecht in nog geen 3 uurtjes naar Rotterdam vliegt.
Op andere momenten twijfelen we. Misschien is het toch beter het dakhuisje in Alhaurin niet te verkopen en in plaats daarvan een goedkoop prefab huisje te kopen, dat hij op het land van zijn dochter zou kunnen zetten. Dan kunnen we daar naar wens tijd doorbrengen en kan zijn dochter in onze afwezigheid ook gebruik maken van dat huisje. Maar helaas bevindt hun land zich in een beschermd natuurgebied waarop je nog niet eens een tent mag neerzetten, ook al is het je eigen land. Dus dat gaat waarschijnlijk niet.
We blijven erover nadenken. De campo trekt, maar we zijn niet meer de jongste en het hele gedoe van een huis moeten verkopen en een ander kopen is een enorme klus. Ik voel me in het dakhuisje in Alhaurin soms een vogel in een kooitje. We hebben de bergen in de buurt al bewandeld en we kennen de buurt door en door. Maar aan de andere kant denk ik dat we het uitzicht op de Sierra Nevada en de kust van Malaga en de zonsondergangen gaan missen. Het ongezien wonen zonder inkijk met een spectaculair uitzicht, de mooie tegels die Ahmad heeft gemetseld op zijn terras. De nabijheid van het vliegveld van Malaga en de winkels in ons dorp en de dokterspost op loopafstand. Dat zullen we dan moeten missen.
Ik vind het lastig, maar ik zal meegaan met de flow. Wat mijn liefste ook besluit. Ik kan me wel voorstellen dat hij heimwee heeft naar het leven in de natuur waarin hij is opgegroeid. Ikzelf heb mijn jeugd grotendeels doorgebracht in de bosrijke omgeving van militaire vliegbases. Dus ik heb ook een soort heimwee naar de rustige omgeving in mijn jongste jaren. Hoe dan ook. Het is een luxe’probleem’
