Wij zijn al een week in een hotel in Albufeira. We kwamen vorige week zondag aan, na 452 km gereden te hebben vanuit ons dakhuis in Alhaurin de la Torre. Er heerste een gezellige normale drukte in het hotel voor de tijd van het jaar.

Er is een lopend buffet en mensen scheppen naar hartenlust eten op. Vervolgens zitten ze niet heel ver van elkaar te eten alsof er nergens een virus te bekennen is. Het publiek bestaat hoofdzakelijk uit mensen van boven de 60 jaar en ouder, zoals je kan verwachten in een hotel in toeristisch gebied in deze tijd van het jaar. Sommigen zijn niet goed ter been en schuifelen met stok of rollator naar hun tafels. Er lijkt bij niemand angst te zijn voor besmetting. Het publiek bestaat uit Engelsen (veel), Spanjaarden uit het noorden van Spanje (veel), Nederlanders en enkele Fransen.

De sfeer is goed, de obers zijn heel vriendelijk en de Portugezen verstaan en spreken vrijwel allemaal Spaans. Het is schitterend weer en we hebben het al een week enorm naar ons zin. We wandelen veel, in de omgeving, op het strand en over de smalle rotspaden.

Maken een uitstapje met een grote open safaribus naar de binnenlanden van de Algarve. Het gezelschap bestaat geheel uit Engelsen en Canadezen. We eten een rustieke maaltijd met heerlijke verse producten aan een lange tafel. Het virus komt wel hier en daar ter sprake, maar lijkt niemand echt zorgen te baren.

A. en ik genieten enorm van de natuur die hier nog ongerept is. Gecultiveerde grond is hier nog meer vermengd met natuurgebied. De Portugezen bewaken de natuur en ook de originele gebouwen en huizen hier goed. Het is verboden een ruïne af te breken. De uit rotsblokken en klei opgetrokken originele bouwwerken mogen niet worden afgebroken en vervangen worden door betonnen bouwsels, maar men moet verder bouwen op de structuren die er nog zijn. Je ziet dan ook veel vervallen huizen, die gewoon blijven staan.

De chauffeur vertelt veel over de omgeving en de geschiedenis en leefwijze van de mensen in deze door toeristen nog niet verpeste dorpjes en boerderijen. We bezoeken ook een imker annex drankstokerij. Iedereen mag een glaasje achterover slaan en honing proeven van een rietje. De chauffeur lijkt aan te voelen dat wij geen glaasje hoeven. Gaat ongemerkt aan ons voorbij.

Gisteren hebben we voor het eerst ook even op het heerlijke stille strand liggen bakken. Gelukkig maar, want vandaag lijkt er een einde te zijn gekomen aan het ongekend mooie weer hier .

En tegelijkertijd komt ons ook onder ogen dat het nieuws over de virus steeds serieuzere vormen begint aan te nemen en de maatregelen die de diverse regeringen daarom nemen ook. We hopen morgen gewoon naar huis te kunnen rijden.

Mijn zoon en zijn gezin zouden 31 maart een week komen logeren, maar dit plan staat op losse schroeven nu. Ze werken allebei veel thuis en houden hun dochtertje thuis van school. Ze is gelukkig toch pas vier jaar en mist geen lesstof.

Vandaag zouden we naar een grote markt gaan in Loule, een ander uitstapje per bus. Maar voor vertrek hoorden we dat de grote markt gesloten is vandaag, uit voorzorg wegens het virus. Er zou wel een gewone markt zijn. We zijn niet meegegaan met het groepje. En daarom zit ik nu dit stukje te typen.

Ik ben dankbaar voor deze schitterende en waarschijnlijk voorlopig laatste vakantie, die er voor ons nu bijna op zit. Ik wens iedereen waar dan ook een milde of geen aanraking met het virus. En wijzelf genieten van ons leven en elkaar, zolang we dat nog kunnen.