Dat was de lijfspreuk van wijlen mijn lieve broer Hans. Hij wilde het liefst, net als ik, de mooie momenten en herinneringen vasthouden en in een doosje stoppen. Dat momenten mochten blijven duren en nooit meer voorbijgaan. Wij, zwaaiend in in de toppen van een paar dennenbomen. Spelend aan de rand van de Maas. Samen een vlot bouwend van boomstammen op de koude meren van Noorwegen. Springend over sloten en dan weer een hut bouwend die niemand zou kunnen vinden.
Telkens moesten we afscheid nemen, om de paar jaar verhuizen. Nooit bleef wat vertrouwd was vertrouwd. Was je net gewend op een school, dan was het weer tijd om op te stappen naar een andere plaats en een andere school. Niets bleef en alles veranderde.
Hansje vond het niet fijn dat hij niets kon vasthouden maar dat de tijd als zand door onze handen glipte. Hij wilde toch iets bewaren en begroef dan maar een ‘schat’: een trommeltje met persoonlijke eigendommen of koekjes. ‘Voor als we later hier weer komen’, zei hij dan. Maar nooit kwamen we ergens terug waar we eens geweest waren.
Alles verandert en niets blijft. Ook Hans bleef niet lang. Hij werd maar 47 jaar oud. Boven de voordeur van het huis dat hij bewoonde is nog steeds in glas zijn lijfspreuk gegraveerd: ‘panta rei ouden menei’ (alles stroomt en niets blijft), evenals op zijn grafsteen.
Lieve Hans, wat blijft is de mooie herinnering aan de tijd dat wij samen dingen ondernamen. Alles veranderde voortdurend, behalve ons ‘broer en zus-zijn’ en ons houden van elkaar.
En nu……..ben ik alweer 64 jaar. Hans leeft al zo lang niet meer. Zou hij gevoeld hebben dat zijn tijd hier niet lang was? Hij wilde zo graag dingen bewaren. ‘Dat kan nog wel van pas komen.’ Vasthouden tegen beter weten in. Immers niets blijft en alles verandert en is tijdelijk. De vogels die zo ijverig heen en weer vliegen om hun kroost op het nest van voedsel te voorzien. De mensen en dieren die hun plek zoeken op deze aarde. Allemaal tijdelijk. Over 150 jaar is er zeker geen van deze zielen meer op de aarde, maar zijn er wellicht weer andere zielen.
Niets blijft en alles is tijdelijk. Er is niets dan dit moment. Dat wat ik nu waarneem, hoor en voel en denk. Dìt is wat er is. Waarom zou ik naar meer verlangen? De rest is bijzaak, stoorzender, fantasie.