In Spanje is Ahmad vrijwel dagelijks bezig met zijn glasbewerking (tiffany). Hier kon hij die hobby nog niet uitoefenen, omdat hij hier het gereedschap ervoor niet had. Daarom hield hij zich hier bezig met pyrografie, het brandschilderen van hout.

Laatst was hij jarig en ik wist echt niet meer waarmee ik hem blij kon maken. Wij, oude mensen, hebben vaak alles al wat ons hartje begeert en in ons geval is dat niet echt veel. Maar ik wist dat ik hem een groot plezier zou doen als hij hier ook een atelier kon hebben voor glasbewerking. Ik wilde hem daarin graag faciliteren als verjaardagscadeau. ‘Maar misschien leef ik helemaal niet meer zo lang’, was zijn bezwaar. ‘En dan staan die spullen hier maar.’ Tja, als je zo denkt, dan zou je nooit meer iets aanschaffen op je oude dag. Ik kan me voorstellen dat je daaraan wel denkt als het gaat om het aanschaffen van bijvoorbeeld huisdieren, die jou kunnen overleven. Daarmee wil je je nabestaanden niet opzadelen,

Maar spullen……waarvan je zoveel geniet….nee, daarover denk ik echt anders. De één maakt een reis van duizenden euro’s en de ander schaft spullen aan voor een hobby, die hem dag in dag uit aangename uren verschaft. Hij heeft zich laten overhalen en is nu dolblij met zijn ‘taller de cristales’.

Zijn eerste werkstukje vanuit zijn mooie werkplaats is nu af. Een raamdecoratie.

En hij is alweer bezig met het ontwerp van een lampekap. Intussen kan ik lekker verder schilderen. En zo blijven deze oudjes lekker bezig, als we geen andere dingen te doen hebben.