Afscheid doet me pijn. Weliswaar ben ik altijd een ‘einzelgänger’ geweest en aldus fluitend door het leven gegaan. Maar telkens als ik eenmaal omringd ben door mensen, dan vind ik afscheid nemen verschrikkelijk moeilijk. Toen ik klein was werd ik verdrietig als ik mijn oma al zwaaiend alsmaar kleiner zag worden door de achterruit van de auto, wanneer we wegreden na een bezoek aan haar flat in Scheveningen. “Och, omaatje blijft alleen achter”, dacht ik dan.
Als mijn broer en ik mee werden genomen voor een dagje zwemmen in de Maas of andere uitstapjes op zonnige dagen, dan begroef mijn broer iets in de grond of kerfde hij wat in een boom. “Voor als we hier weer terugkomen”, zei hij dan. Maar nooit kwamen we terug op de dezelfde plek en elke vakantie was de eerste en laatste op één plaats. Ook verhuisden we om de paar jaar. Een hele jeugd van afscheid nemen…. Van je huis, van de school, van je vriendinnetjes en vriendjes en vaak ook van je spullen. Want alles kon niet mee en veel werd weggegooid. Eenmaal moest ik zelfs mijn kat achterlaten, omdat we naar Duitsland verhuisden en het dier niet zomaar het land binnen kon in die tijd. Hij zou dan eerst in quarantaine moeten en dat wilden mijn ouders niet. Voordat we zouden verhuizen gingen we met vakantie en mijn stiefvader had de kat alvast weggebracht naar een ‘goed tehuis’, een plekje op een boerderij, ongeveer 30 km verderop.
Ik vond het afscheid van mijn kat Thomas, die ik ooit zelf van de straat had geplukt als zwerfkat en die mij overal volgde, verschrikkelijk. Over de hele vakantie hing voor mij een grauwsluier, omdat ik alleen maar aan Tom kon denken. Toen we na een maand terugkwamen van de vakantie zat hij voor ons huis op ons te wachten. In de officiersmess aan de overkant van ons huis was hij een maand lang een bekende gast geweest. Hij was al een paar dagen na ons vertrek teruggelopen van de boerderij naar huis en de kok in de officiersmess had hem al die tijd van eten voorzien.

Omdat Tom zoveel trouw had getoond, mocht hij nu wel mee naar Duitsland. We hielden hem bij de grensovergang naar Duitsland stiekem in een doos onder de autostoel. Dat was één van de mooiste ervaringen in mijn leven. Dat ik Tom toch niet kwijt was, maar dat hij nog vele jaren bij me bleef. In Duitsland liep hij elke dag met me mee naar school en stond hij me ook weer op te wachten als ik naar huis moest. Het is de liefste kat die ik ooit gehad heb. Ik kon hem aankleden met een groen wollen vestje en in de poppenwagen meenemen. Hij vond het allemaal best. Gretig dronk hij dan melk uit een poppenzuigfles, waarvan de spenen al na korte tijd gaten vertoonden.
Ik kan me moeilijk binden aan mensen, wacht altijd af wie er op mijn pad komt en laat mensen dan wel toe, maar iedere keer als er afscheid genomen moet worden, na een gezellige avond, na een fijne logeerpartij, na een gezamenlijke activiteit, dan doet dat pijn. Verschrikkelijk veel pijn. En afscheid van mijn kinderen…..dat doet nog meer pijn!