Daar ben ik weer, helemaal alleen in deze vijfkamerwoning. Kinderen al ruim uitgevlogen en nu heb ik vanmorgen ook mijn schatje naar Schiphol gebracht. Volgende week mag ik hem daar weer ophalen. Hij gaat een weekje naar Spanje, naar zijn stekje daar, om  zijn verjaardag te vieren met zijn kinderen.Het zal voor hem heerlijk zijn om na zoveel jaren al zijn drie kinderen bij elkaar te zien.
Intussen ben ik in mijn eentje hier. Dat is even wennen als je al bijna 10 jaar 24/7 samen bent, maar het valt me echt mee. Ik leef gewoon verder in hetzelfde ritme als dat we dat gewend waren met zijn tweeën te doen. En nu gebruik ik de lezer van dit weblog als praatpaal.
Ik ga niet meer zulke idiote stukjes schrijven over vriendschap en of die al dan niet zou bestaan. Ik heb het vermaledijde stukkie verwijderd! Weet ik veel! Ik houd van veel mensen, maar ben ook zeer graag alleen.
‘Vroegah’ verbaasden mijn cliënten (of klanten?) zich erover dat ik werkelijk in hen geïnteresseerd was en echt alle zeilen bijzette om hun leven voor hen overzichtelijker en vooral aangenamer te maken. Zij waren dat niet gewend bij reguliere hulpverleners, aan wie ze alles 10 keer moesten uitleggen en die meer op hun horloge keken dan dat ze werkelijk luisterden naar hun verhaal (volgens die klanten zelf). Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld dat ik ‘unconditional positive regard’ voelde voor elke klant en deze accepteerde en respecteerde zoals die was. Vanwege mijn werk, dat inhield dat ik veel bezig was met mensen, was ik blij na afloop van dat werk wat tijd voor mezelf te hebben. Ik denk dat het voor elk mens fijn is om tijd te hebben voor reflectie en om even tot zichzelf te komen.
Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe minder ‘input’ ik nodig heb. Kon ik bijvoorbeeld toen ik jong was mijn schoolwerk maken met muziek, nu vind ik het moeilijker twee dingen tegelijk te doen of te horen. Ik concentreer me liever op 1 dingetje tegelijk en heb na een contact of na iets wat ik gedaan heb meer tijd nodig om daarvan te herstellen en tot mezelf te komen. ‘Cosas de viejez’. (ouderdomsverschijnselen 😉 )
Ik ben nu dichtbij de 70 jaar en zie dat ineens ook aan mijn gerimpelde kop. Ik word een dagje ouder en doe een stapje terug. Rustig aan, oma, dan breekt het lijntje niet!