Dan komt de taxi, die ons naar Malaga Airport brengt. Altijd een opwindend momentje voor ons. Gisteren hebben we het hele huis schoongemaakt om het zo goed mogelijk achter te laten. De hoeveelheid eten in huis hebben we netjes afgepast op ons vertrek. We hoefden maar een paar dingen aan de buren te geven, zoals een pak melk, knoflook e.d. Alles is ´beestjesproof´, omdat ik alle aangebroken pakken meel e.d. in potten heb verpakt.

Ik zit hier spic en span achter mijn Lenovo Legion. Alle bestanden die ik wil meenemen staan op mijn externe schijf, waar de Asus wacht. Maar belangrijker zijn mijn kinderen en kleinkinderen. Mijn jongste komt me halen en ik vind het nu al jammer dat ik hem niet zal kunnen omhelzen. Evenals mijn lieve schoondochter en hun kleine meid, die heerlijke gummibeer. Ik zou ze allemaal in mijn armen willen nemen, maar wij hebben ons voorgenomen twee weken vrijwillig in quarantaine te gaan. Pas als we weten geen symptomen te hebben overgehouden aan onze vliegreis zullen we de kinderen echt gaan zien en samen eten e.d. Ik verheug me daar enorm op.

Kijken hoe mijn auto het gehouden heeft, zo lang stil op één plek. Hopelijk nog geen vierkante banden van al dat stilstaan. Verheug me ook op onze tuin en de vogeltjes. Mijn lieve buren weer te zien en vriend(innen) en kennissen. Wauw!

.