Als kind had ik een steeds terugkerende droom.

Ik liep naar huis. Met mijn toen nog kleine beentjes door hoog gras. Bij mijn ouderlijk huis aangekomen zag ik dat er geen huis meer was maar een ruïne. En er was niemand. Niet mijn moeder en stiefvader en ook mijn broer was nergens te bekennen.

Mijn hele leven heb ik een fascinatie voor ruïnes en verlaten gebouwen. Ook verlaten oude industrieterreinen hebben mijn belangstelling. Ik zie ze vooral graag bij een schemerende lucht. Maar deze ruïne bij daglicht voldoet goed aan het beeld dat ik als kind had in mijn droom. Misschien een leuk onderwerp voor een schilderij in de toekomst.