Vandaag mocht ik weer naar de kapper. Terwijl in Nederland vrijheden zijn toegestaan die hier niet mogen, zijn hier wel eerder de kappers open gegaan. En dat was met ingang van vandaag.
Ik had om 12 uur een afspraak bij Enrique,maar ik had een beetje mijn twijfels of ik wel moest gaan. Mijn haar zat de laatste tijd best goed. Het viel eigenlijk wel mooi en ik kom het ook gemakkelijk opsteken, wat ook niet gek stond. Maar ik dacht: nou ja, laat ik toch maar gaan, want in Nederland weet ik niet waar ik me zal laten knippen en vorige keer heeft Enrique het echt goed geknipt.
Dus ik naar de kapper. Vorige keer had ik lagen vanaf een lengte tot aan het puntje van mijn neus laten knippen. Ik dacht: laat ik ze nu wat korter laten knippen. Nou, dat deed Enrique, hoor. Hij begon direct een pony te knippen. O nee, geen pony, dacht ik, maar het was al te laat om in te grijpen.
Mijn story met kappers is er één van zwerven. Van de één naar de andere. Mijn ervaring is dat een kapper altijd de eerste keer dat hij knipt erg zijn best doet. Dan ben ik heel enthousiast en ik schroom dan niet daarover een compliment te maken de volgende keer dat ik weer ga. En dan….je raadt het al. Dan lijkt het of die kapper daarna minder zijn of haar best doet, maar zich er met een jantje-van-leiden vanaf maakt. En dat is het moment voor mij om naar een volgende kapper te gaan zoeken.
Ik heb dus een pony nu, die ik opzij commandeer met veel haarspray. En mijn haar zit niet meer zo goed. Maar ach, haar heeft de eigenschap dat het groeit. Dus geduld maar weer.
Föhnen kan Enrique niet naar mijn zin. Maar föhnen hoort er bij hem ook bij. Zelf laat ik mijn haar eigenlijk altijd aan de lucht drogen en duw ik het een beetje in model. Maar Enrique föhnt mijn toch al dunne haar zo dat het alle kanten opvliegt en vederlicht en totaal onhandelbaar wordt. Met die kop met flodderhaar en een ongewenste pony ging ik daarna richting huis. Ik wilde onderweg een kneedbaar gom kopen bij mijn verfbenodigdheden-winkeltje. Maar ik stond daar te lang te wachten op een andere klant die in de winkel heel lang nodig had om haar aankoop te doen. Intussen was het kleine winkeltje ernaast van de man die ik laatste onbedoeld beledigd had ook open. Ik wilde hem mijn excuses daarvoor aanbieden, maar hij was er even niet, liet een andere man die even op de winkel paste me weten. Hij was even een schroefje halen bij de ijzerwinkel vlakbij, maar ook dat duurde heel lang. Tja, mensen hebben hier lang gewacht op een opening van andere winkels dan die voor voedsel en geneesmiddelen. En dan kan het zijn dat er ook voor de ijzerwinkel een rij staat. Er mag weer geklust worden, dus dat maakt mannen hier razend enthousiast.
Uiteindelijk besloot ik maar niet langer te wachten. Niet op het kneedbare gummetje en ook niet op de gelegenheid om mijn excuses aan te bieden. Morgen is er weer een dag.