Laat ik beginnen met één lichtpuntje. De Semana Santa is afgelast. Dat wil zeggen dat het in mijn ogen zinloze gesjouw met zware beelden op platforms onder begeleiding van oneindig trieste melodieën in een militaristisch ritme niet doorgaat dit jaar. Mensen hebben nog wel hier en daar een lap voor raam of balkon hangen met de afbeelding van de maagd Maria of Jezus met een doornenkrans op zijn gekwelde hoofd, Maar verder merk je niets van de bedrijvigheid die de heilige week elk jaar hier met zich mee brengt.
Maar wat me nu een beetje begint op te breken is dat alleen winkels die voedsel of medicatie verkopen hier open zijn. Je kan geen canvas kopen om op te schilderen en geen glasplaten voor glas in lood bewerking. En juist nu kom ik erachter dat ik eigenlijk heel weinig kleding heb. Ik heb welgeteld twee spijkerbroeken en een paar rokjes waarvan de meeste versleten zijn. Ik heb nauwelijks bovenkleding op wat simpele t-shirts na, die ook behoorlijk versleten zijn. Als ik naga hoe oud mijn kleding is, dan kom ik bij de meeste kledingstukken tot wel 15 tot 20 jaar. Hetzelfde geldt voor jassen en schoenen. Ik loop vrijwel dagelijks in een grijze of zwarte spijkerbroek met als bovenkleding een hemd en een thermoshirt van de Hema. Niet dat dat erg is. Ik loop het liefst met kleding waarin ik mij goed voel en dat is nu deze kleding. Toch besef ik wel dat ik er een keer aan zal moeten geloven en op kledingjacht zal moeten. Maar voorlopig dus niet.
´Als dat je grootste zorg is´ hoor ik de lezer denken. Gisteren drukte mijn jongste kind mij op het hart dat ik alvast moet informeren naar repatriëring. Ik begrijp zijn zorg. ´Het kan wel een half jaar duren voor je terug kan, mam.´ Ik kreeg een site toegestuurd door mijn schoondochter, bijzonderebijstandbuitenland.nl. Toen ik daarin dook, zag ik dat je je daar kon inschrijven met opgave van je banknummer. Dan kan het zijn dat ze je helpen terug te keren, maar eerst moet je een akkoord geven voor 300 euro ´eigen bijdrage´. Ik ben zunig. Ik snap dat mensen die in een duur hotel verblijven op een verre bestemming graag willen terugkeren naar hun vaderland en daar wel wat duiten voor over hebben. Maar mijn situatie is anders. Het is hier als thuis, want dit is mijn tweede huis zou je kunnen stellen. Ik doe hier niet veel anders dan in Nederland en daarbij maak ik hoofdzakelijk gebruik van een laptop en een schildersuitrusting. Daarvan heb ik elk twee, o grote luxe! En eerlijk is eerlijk, hier zijn is geen straf.
Daarbij komt dat Ahmad op dit moment meer gezondheidsissues heeft dan ik en dat het voor hem daarom juist goed is hier te zijn. Terwijl ik, na een aantal blessures, juist flink ben opgeknapt en eigenlijk me gezonder voel dan ooit. Ik hoef niet echt een behandeling ergens voor te ondergaan en mijn kalk en vitamine D kan ik ook hier krijgen bij de apotheek. Dus misschien is het voor ons juist goed dat Ahmad noodgedwongen wat meer tijd krijgt voor behandeling van zijn gezondheidsperikelen.
Dus we blijven voorlopig hier in afwachting van de datum dat Transavia ons mag terugvliegen.
Maar ik zeg je eerlijk. De zeer strenge lockdown die hier gehandhaafd wordt begint me op te breken. Ik heb altijd een hekel gehad aan zondagse stilte en dagen dat alles dicht is en stil ligt. Ik was als kind al blij als alles weer zijn gangetje ging, als ik vuilnisbakken hoorde rammelen en de melkboer weer langs kwam. Als is de schillenboer op zijn kar zag langs komen, kortom als iedereen gewoon lekker bezig was. Ik houd niet van dat gedwongen geniks op zon- en feestdagen. Ik zie graag een wereld die bruist van activiteit. Nou, de activiteit is hier volledig lamgeslagen! Ik vind het vooral zielig voor de kinderen hier, die zich nu veelal moeten zien te vermaken in dichte en donkere huizen. Weinig mensen hebben een binnenplaats of balkon en buiten spelen is hier verboden. Geen kind heb ik op straat gezien sinds weken.
Dus dat is niet fijn! Het is mooi dat men hier zo voorzichtig en streng is, maar soms denk ik wel dat het een beetje overdreven is. Je mag nog niet eens zomaar een frisse neus halen. En je mag niet met tweeën over straat of in je auto. Dat vind ik verdraaid ongezellig. Wel heb ik gehoord dat in Spanje het werk, dat sinds een paar weken nu helemaal is stilgelegd (op levens-essentiële beroepen na), na de semana santa weer opgepakt mag worden. Ik hoop dat er dan ook weer een aantal winkels open mogen naast de supermarkt en de apotheek en dat je dan weer pakketpost kan bestellen. Dat zal al een hoop schelen. Verwend is de moderne mens….