Ahmad en ik zijn nu alweer 11 jaar vrijwel non stop samen. Dat wil niet zeggen dat we alles delen en de hele dag alles samen doen. Eigenlijk doen we ieder de hele dag ´ons ding´ naast elkaar en nemen we even tijd voor elkaar bij de koffie en tijdens de maaltijden. De beste gesprekken hebben we meestal aan de ontbijttafel na een grote mok koffie.

We zaten aan het ontbijt en voelden de weldadige warmte van de brasero onder het keukentafeltje, die onze benen verwarmden. Lekker, om je te laten verwarmen door zo een kacheltje, nadat je rillerig vanwege de ochtendkou bent opgestaan.

´Eigenlijk is het helemaal niet zo gek,´ begon ik. ´Een koud huis, zoals wij dat hier hebben met alleen maar warmte als je een kachel aansteekt. Dat was vroeger heel normaal.´ Ik herinner me de schitterende ijsbloemen op ons slaapkamerraam. Het was ijskoud als we opstonden in de winter en ons moesten wassen en aankleden. Dubbele ramen bestonden nog niet en alleen in de woonkamer beneden stond een kolenkachel. We vonden dat heel gewoon. En dan fietsen door weer en wind naar school. En de hele dag buiten spelen, of het nu koud was of warm. Je voelde echt de seizoenen aan den lijve en je was de hele dag in beweging. ´Vroeger zag je niet zoveel mensen met rare misvormde lichamen door verkeerde voeding en weinig beweging als nu,´ ga ik verder. ´Kijk maar op oude foto´s en filmopnamen van vroeger.´

Ahmad heeft dezelfde ervaring als ik. Alleen was het bij hem zo dat hij 13 km naar zijn werk moest fietsen, dan olijven plukken en weer terug. Terwijl ik naar school fietste en speelde, moest hij al jong werken. ´Als het geregend had, kon ik niet fietsen vanwege de modder op de weg, maar moest ik lopen met mijn fiets op mijn nek,´ lacht Ahmad. ´Daarom heb jij zulke mooie gespierde benen,´lach ik terug.

Maar het was niet slecht in die tijd. Mensen waren veel buiten en veel in beweging. Ik was als kind al veel buiten, want dat kon toen nog. Er was nog niet zoveel verkeer. Toen ik nog geen 4 jaar oud was speelde ik al alleen buiten. Mijn moeder maakte zich daar volstrekt geen zorgen om. Ik liet me aan de hand meevoeren door grotere kinderen naar hun erf. Ze zetten me voorop de step en stepten met me, terwijl ik maar net boven het stuur kon uitkijken. Overal waar ik kwam te wonen was er voldoende speelgelegenheid. Je kon in bomen klimmen en er was voldoende braak liggend terrein om hutten te bouwen. Er werd in mijn jeugd ook door volwassenen veel gebouwd (nog geen gepraat toen over stikstof). Wij vonden het geweldig om te spelen op een bouwplaats, waar we eigenlijk niet mochten komen.

Nu hebben kinderen speelveldjes en kleine speeltuintjes tussen de vinexwoningen en flatgebouwen. Een groot deel van de dag zitten ze binnen met een I-pad. Volwassenen pakken vaak voor elke kleine afstand de auto. En als ze dan merken dat hun lichaam begint te lubberen door zo weinig beweging, haasten ze zich naar de sportschool.

Tja, ik prijs me gelukkig dat ik de tijd heb meegemaakt dat er nog geen internet bestond en dat we zelfs nog geen tv hadden. Ik weet dat we niet meer terug kunnen naar die tijd. Ik zie ook de voordelen van de technologische vooruitgang, waar ook ik nu ruimschoots van geniet. Maar voor de kinderen van nu vind ik het soms sneu dat het overal zo druk is, dat ze niet alleen over straat kunnen met gevaar voor hun leven. Dat alles is volgebouwd en dat er weinig ongerepte stukjes natuur meer zijn om te spelen.