Dat doen wij niet vaak, maar ik denk dat wij niet de enigen zijn. Nu je elke film ´on demand´ kan kijken vanuit je luie stoel thuis, is het niet meer noodzakelijk om daarvoor naar een muf ruikende bioscoop te gaan en de scenes in grootbeeld over je heen te laten denderen.
Toch zei Ahmad gisteren ineens: ´We gaan vandaag naar de film´. Dat is best uitzonderlijk voor een man die verder heel voorspelbaar is in zijn gedrag. Hij noemt zichzelf dan ook ´un animal de costumbres´. Maar dit keer werd ik dus verrast.
Ik kon wel direct raden naar welke film hij wilde. Naar de laatste film van zijn geliefde regisseur Benito Zambrano. De film heet ´intemperie´. Ik zie dat dit in de vertaalmachine wordt vertaald als ´guurheid´ of ´ruigheid´. Dat dekt het begrip zoals het in de film bedoeld is niet helemaal. Er wordt met name de ruigheid bedoeld van de natuur, en dan hoe deze aanvoelt voor iemand die zonder vaste verblijfplaats daar rondzwerft, als een paria zonder geld en zonder middelen.
De bioscoop bevond zich op de Plaza Mayor, een winkelcentrum vlakbij het vliegveld van Malaga. Er waren maar liefst 7 zalen met voorstellingen gedurende diverse tijdstippen van de dag. Het was ons even niet duidelijk waar de kaartjes verkocht werden. Dat bleek te zijn aan een enorme toonbank, waarop cola en popcorn in enorme kartonnen bekers werd verkocht. Het leek meer op een fastfoodtoonbank dan op een kaartjesloket. Maar die toonbank had dus een tweeledige functie, het verkopen van versnaperingen en kaartjes voor de diverse voorstellingen.
Het publiek bestond voornamelijk uit jongeren (stelletjes) en families met kinderen. De herrie hoort er gewoon bij en is normaal als je een flinke groep Spanjaarden bijeen brengt. Hun enthousiasme lijkt geen grenzen te kennen en zij plegen met elkaar te praten alsof ze meters van elkaar af staan.
Toen we ons kaartje eenmaal hadden, waren we blij een rustig zaaltje in te lopen waar op dat moment slechts één persoon aanwezig was. We konden gaan zitten waar we wilden. Er druppelden nog wat mensen binnen, overwegend oudere echtparen van onze leeftijd. Erg weinig mensen, gezien het feit dat het hier vandaag ging om een première van een Andalusische regisseur. Maar het was natuurlijk geen Brad Pitt type film, maar een politiek geëngageerd verhaal.
Toen de reclame begon, had ik er even een hard hoofd in of ik de zit zou kunnen volhouden. Het aantal decibellen geluid deed pijn aan mijn oren. ´Denken ze dat we doof zijn hier?´ vroeg ik verschrikt aan Ahmad. Hij zag er ook niet echt blij uit. Naast reclame werd ons een aantal trailers voorgeschoteld van films die nog komen moesten, allemaal met de volumeknop op ´zeer hoog´.
Gelukkig viel het geluid van de film mee. En werd er niet zo luid en veel gesproken. Dat zou voor mij sowieso lastig zijn geweest zonder ondertiteling. Mijn Spaans is nog altijd niet 100 % en bij rap gemompel snap ik de helft niet. Deze film had voldoende zeggingskracht zonder dat ik alle woorden exact kon verstaan. In grote lijnen begreep ik alles en ik werd helemaal meegevoerd in het verhaal van de weggelopen jongen, die een tijd opliep in de natuur met een geitenherder, die zich ontpopte als vriend en beschermer tegen de vijand voor wie de jongen op de vlucht was. Zambrano weet je in elke film (die hij maakt met simpele middelen en weinig budget) mee te slepen. Handje in handje lieten Ahmad en ik onze harten raken door dit mooie verhaal in de ´desierto´ ergens tussen de provincies Granada en Almeria.
Mijn van ontroering betraande ogen en loopneus deppend met een zakdoek, die ik gelukkig in mijn zak had, schuifelden we naar buiten. In de stromende regen reden we naar huis. Daar wachtte ons Ahmads heerlijke soep.
De film is overigens gemaakt aan de hand van dit boek. Het is in veel landen uitgegeven en o.a. vertaald in het Nederlands. Ik wil het graag lezen, ook al weet ik dat het boek heel anders is dan de film.