Sommigen zeggen dat er niets gaat boven familie. Dat alleen je familie voor je door dik en dun zal gaan en dat familiebanden onuitwisbaar sterk zijn. ´Van je familie kan je niet scheiden.´
Anderen zeggen juist dat je het niet voor het kiezen hebt in welke familie je wordt geboren en dat vriendschappen veel belangrijker zijn in je leven. Vrienden kan je kiezen.
Voor beide visies is wat te zeggen. Niet alle moeders en vaders zijn goed voor hun kinderen en broers en zussen houden niet altijd onvoorwaardelijk van elkaar. Soms zijn er vetes en onoverkoombare geschillen binnen een familie, waardoor de familieleden elkaar jarenlang niet spreken of zien.
Ik heb een kleine familie. Ben opgegroeid met alleen een broer en een moeder en stiefvader vanaf mijn derde jaar. Mijn broer, van wie ik zielsveel hield is al 23 jaar geleden overleden. Mijn echte vader zag ik pas weer, toen ik hem zelf opzocht, 25 jaar geleden. Daarna ontstond met hem een moeizame relatie, die ik in stand probeerde te houden, terwijl hij mij gevoelsmatig op afstand hield. Daarvoor had hij ongetwijfeld zijn redenen, maar het deed me wel verdriet. Pas in de laatste paar maanden van zijn leven veranderde zijn houding ten opzichte van mij en liet hij mij meer van zijn vaderlijke warmte zien. Want dat hij in wezen een man was die in staat was tot veel liefde, daarvan ben ik heel zeker. Het afscheid dat ik van hem heb mogen nemen, vlak voor zijn dood was ontroerend en voor mij en mijn zoon onvergetelijk. Zo ook had ik met mijn moeder pas op het einde van haar leven een goede relatie. In de laatste maanden van haar leven liet ze mij haar lieve en zachte kant zien en voelde ik me voor het eerst van mijn leven geliefd als haar dochter. Eind goed al goed met mijn beide ouders dus.
Mijn ouders (en hiermee bedoel ik nu mijn moeder en mijn stiefvader) waren volgens eigen zeggen niet ´familieziek´. Bij ons geen familiefeestjes en jubileumgebeurtenissen. We leidden als gezin een nogal geïsoleerd bestaan. Dat gevoel van isolement werd nog versterkt door de talloze verhuizingen vanwege de overplaatsing van mijn stiefvader. Verder had mijn stiefvader een voorkeur voor vakanties midden in de natuur, ver weg van mensen en drukte. We groeiden op binnen militaire bases, wat ook al betekende dat we in een vrij geïsoleerde omgeving verkeerden met alleen maar gezinnen van andere militairen. Midden in de mooie natuur, dat weer wel.
Toen ik voor het eerst in een stad kwam te wonen (Eindhoven), was ik totaal niet gewend aan het drukke verkeer en was ik met mijn dromerigheid een gevaar op de weg.
Het kan zijn dat ik door het gebrek aan familiegevoel in mijn kindertijd zelf ervoor heb gekozen veel kinderen te krijgen. Dit ondanks het feit dat mijn eerste echtgenoot daar helemaal niet blij mee was en hij ook nooit een hand heeft uitgestoken om me ergens mee te helpen. Ik leefde altijd voor mijn kinderen, mijn eigen vertrouwde familiegroep.
Zoals ik vertelde in een stukje van een tijd terug had ik een tijd geen contact met twee van mijn koters. Dat is voor mij een heel vreemde ervaring. Weliswaar zijn al mijn kinderen temperamentvolle burgers en is er onderling wel eens wat, maar echte scheuringen tussen mij en mijn kinderen zijn er nooit geweest.
Ik ben blij om te kunnen zeggen dat het contact met één van de twee dochters weer helemaal goed is. Er zijn dingen uitgesproken die wat mij betreft de lucht volledig geklaard hebben.
Blijft nog te zeggen wat ik geleerd heb in de periode dat ik afgesneden was van twee van mijn kinderen. Welnu, het volgende:
Ik ben altijd zo gericht geweest op het welzijn van al mijn kinderen en ook hun onderlinge relaties, dat ik me te veel met hen heb bemoeid. Dat zie ik nu in. Hoe goed bedoeld ook, juist door mijn bemoeienis bereikte ik het tegendeel van wat ik wilde bereiken (een hechte familie, waarin ieder het goed met elkaar kan vinden). Alle kinderen willen hun gelijk en door ze gelijk te geven of mijn mening te geven, konden zij dat weer gebruiken om dat de ander in te wrijven. Als er ruzie is of ongerief tussen mijn kinderen onderling, dan is dat gewoon mijn zaak niet. Ik heb alleen te maken met de relatie, die ikzelf heb met elk van mijn kinderen. Ik houd van allen evenveel.
Het lijkt zo simpel wat hierboven staat, maar ik heb hierin echt in het verleden fouten gemaakt. Door me te mengen in discussies en te fungeren als een soort boodschapper van berichten tussen de kinderen onderling. Dat is een heilloze weg, die (zoals ik nu eindelijk goed begrijp) alleen maar leidt tot meer misverstanden en tegenstellingen juist aanwakkert.
Wat een rust voel ik, nu ik dat eindelijk begrepen heb! Ik wil genieten van de omgang met elk van mijn kinderen. Het zijn stuk voor stuk mooie persoonlijkheden, van wie ik veel houd. Met één dochter ben ik nog niet ´on speaking terms´. Ik vind dat o.k. Al duurt het jaren. De tijd moet rijp zijn voor een verzoening en we moeten allen onze eigen rol begrijpen in conflicten, voordat we de ander zijn aandeel kunnen vergeven en vergeten.