Vandaag ben ik 69 jaar geworden. Niet zo een big deal. Iedereen is eenmaal per jaar jarig. Ik heb mijn verjaardag nooit uitbundig gevierd sinds mijn kindertijd. Ik vind het gênant om mensen uit te nodigen voor mijn verjaardag. Je dwingt ze dan bijna om te komen en dan voelen ze zich daarbij meestal ook nog verplicht om een geschenkje mee te brengen. Het komt op mij heel geforceerd over. Liever nodig ik mensen spontaan uit om te komen eten of koffie drinken, maar zonder plichtplegingen en juist niet op mijn verjaardag.

De verjaardagen van mijn kinderen heb ik wel altijd gevierd, zij het meestal met simpele middelen. In ieder geval mochten ze altijd kiezen wat ze wilden eten en natuurlijk kregen ze cadeautjes. Omdat drie van mijn kinderen in de grote vakantie jarig waren, bleef het ´op school trakteren-drama´ me dikwijls bespaard. Het is altijd weer een gepieker met wat voor een traktatie je je kind goed voor de dag kan laten komen. Wat dat betreft wordt de lat steeds hoger gelegd en pakt de ene moeder nog origineler uit dan de andere. Bij mij bleef het vaak bij zakjes chips in verschillende smaken en cakejes voor de juffen en meesters, omdat mijn kinderen meer van zoute dan zoete versnaperingen hielden. Qua verjaardagsfeestjes kwam ik ook niet veel verder dan Drievliet en toen moesten we ook nog met de bus, omdat ik toen nog geen rijbewijs had. Maar goed, ik deed mijn best. Had zelf vaak de grootste voorpret bij het verbergen van de cadeaus voor de kinderen. Zo stond er een ingepakt fietsje te wachten achter de bank, dat ik helemaal in een of ander gehucht in het Westland had gekocht en met het streekvervoer naar huis gesleept. Een andere keer kocht ik een verkeerstapijt in een ´verweg-winkel´ dat ik (me vooraf verkneukelend) naar huis bracht met de brommer. Ook de meiden kregen altijd wat bovenaan hun lijstje stond. Dit om af te wijken van mijn stiefvader die juist niet kocht wat bovenaan ons lijstje stond (omdat het volgens zijn zeggen ´goed was om te verlangen maar niet te krijgen´).

Over verlangen gesproken. Ik heb tegenwoordig echt wel alles wat mijn hartje begeert, zowel in materieel als immaterieel opzicht. Dat is weleens anders geweest in mijn veelbewogen leven. Dus een verlanglijstje had ik niet voor vandaag. Als de man in huis mij vraagt wat ik wil hebben voor mijn verjaardag, dan zeg ik: ´Doe mij maar een paar oorbellen´. Die zijn altijd welkom. Hij heeft hier een vaste winkel, waar hij altijd weer een mooi paar weet te vinden. Ook vandaag was het weer raak en kreeg ik een prachtig stel. Hij heeft er kijk op! Ik heb mijn haarstijl veranderd ter ere van het beter laten uitkomen van al mijn mooie oorbellen. Als we nog lang leven, zal ik bij mijn dood een hele collectie hebben, te verdelen onder mijn (schoon)dochters.

Over dochters gesproken. Helaas ben ik nog steeds niet on speaking terms met mijn twee mooie dochters. Er zal ooit een gesprek nodig zijn om dingen op te helderen tussen ons. Maar dat heeft nog niet plaatsgevonden. Ik denk dat de tijd nog niet rijp is. Ik was wel benieuwd of ze me desondanks zouden feliciteren met mijn verjaardag vandaag. Dat deden ze niet. Waaruit voor mij blijkt dat het gesprek nog wel even op zich zal laten wachten. Ik wacht geduldig af.

Maar verder was het een fijne en rustige dag, waarop ik gefeliciteerd ben door degenen om mij heen die daaraan hebben gedacht en mij dat gunden. Doet me heel goed……