Sinds een paar jaar heb ik al kunnen merken dat de kinderen van Ahmad mij volledig hebben geaccepteerd als zijn vrouw. Dat is niet altijd zo geweest. En dat kan ik best begrijpen.
Ahmad was al lange tijd niet meer gelukkig in zijn huwelijk. Toch bleef hij bij de moeder van zijn kinderen. Hij had zich voorgenomen bij haar te blijven tot zijn jongste kind 18 jaar zou worden.
Op het moment dat ik Ahmad digitaal leerde kennen via een internetsite voor moslims die een huwelijkskandidaat zochten, was zijn zoon 18 jaar en al uit huis. Zijn twee oudere dochters eveneens. Hij had al een advocaat bezocht met zijn vrouw en beiden wilden scheiden, maar de scheiding was nog niet helemaal rond.
In de maand augustus van 2008 leerden Ahmad en ik elkaar kennen via hierboven genoemde site en daarna ontstond tussen ons een intensief email-contact via de Google vertaalmachine. We leerden elkaar goed kennen. Want hoe raar dat ook mag klinken: het is mogelijk om iemand via het geschreven woord goed te leren kennen. Je wordt niet afgeleid door uiterlijke bijkomstigheden en romantische bijzaken, maar kan direct tot de kern doordringen, mits je allebei eerlijk bent. Na drie maanden wisten we heel veel van elkaar.
Op 7 november 2008 nam Ahmad de voor hem grote beslissing om naar Nederland te komen en met mij te trouwen voor de islam. Hij is sindsdien nooit meer van mijn zijde geweest.
Ik vind het niet gek dat de kinderen van Ahmad zich aanvankelijk rot zijn geschrokken van de voor hun plotselinge beslissing van hun vader. Want zij wisten wel dat hun vader en moeder bezig waren te scheiden, maar zij wisten niets van het intensieve email-contact dat Ahmad en ik de drie maanden voor zijn vertrek gevoerd hadden.
Zij verdachten hem ervan dat hij mij misschien al kende voordat hij en hun moeder besloten hadden tot echtscheiding. Zij dachten dat ik misschien wel schuldig was aan deze echtscheiding. Ahmad kon hun er in de eerste jaren niet van overtuigen dat dit niet het geval was. Zij konden zich eenvoudig niet voorstellen dat hun vader zo snel na onze kennismaking (via de pc!) had kunnen besluiten met mij te trouwen. Ze waren ervan overtuigd dat hij me misschien stiekem al veel eerder had leren kennen. Hun moeder deed ook niet echt haar best om haar kinderen dit uit hun hoofd te praten. Integendeel.
Mijn kinderen wisten wel van ´de hoed en de rand´. Zij wisten in de drie maanden voor Ahmads komst naar Nederland al dat hun moeder tijdens  en na haar werk intensief bezig was met het leren kennen van een vreemdeling uit Andalusië, die zich Ahmad al Andalus noemde en beweerde dat hij een boek had geschreven. Ze waren in eerste instantie ook wantrouwig. ´Je moet hem niet te makkelijk geloven, ma. Misschien is hij helemaal niet wie hij zegt te zijn´ En: ´Je gaat hem toch zeker geen geld sturen, hè ma´. Maar op het moment dat mijn kinderen Ahmad ontmoetten, hadden zij geen twijfel meer. Ze mochten hem direct en steeds meer, tot het punt dat ze nu zelfs van hem houden. Overigens was het door hem geschreven boek het eerste wat Ahmad mij in mijn hand drukte na aankomst op Schiphol. Ik bleef er de hele treinreis naar Den Haag mee in mijn hand zitten, niet goed wetend wat ik ermee aan moest.
Maar de kinderen van Ahmad waren niet op de hoogte van ons email-contact vooraf. Voor hun kwam het vertrek van hun vader naar Nederland als een grote verrassing, waar ze niet blij mee waren. Het is niet gek dat ze meenden achter hun moeder te moeten gaan staan, die van deze onverdiende slachtofferrol dankbaar gebruik maakte.
Het heeft wat jaartjes geduurd voordat de kinderen erachter kwamen dat hun vader hun niet voorloog, maar dat zijn kennismaking met mij en ons besluit bij elkaar te willen zijn werkelijk zo snel is gegaan als hierboven beschreven en dat hun vader dus echt niet stiekem een relatie met mij heeft aangeknoopt terwijl hij nog niet aan het scheiden was van hun moeder.
Al enige tijd weet ik dat de kinderen van Ahmad mij volledig hebben geaccepteerd als de vrouw van hun vader. Ze zien dat hij gelukkig is met mij en zij zijn daar blij om. Dat ze zelfs een beetje om mij zijn gaan geven heb ik ook kunnen merken. Een grote blijk daarvan is dat zijn oudste dochter 36 uur zonder slaap aan mijn zijde bleef tijdens mijn verblijf met helse buikpijn op de urgentie-afdeling van het ziekenhuis in Malaga. Dat zal ik nooit vergeten en dat heb ik haar ook diverse keren gezegd. En nu is er nog iets waaruit blijkt hoezeer de kinderen van Ahmad ons gunnen dat we samenzijn. Ze hebben hun vader als kerstcadeau een ´uitje´ cadeau gedaan voor ons twee.
Hun vader kreeg een boekje met foldermateriaal. Hij kon kiezen uit een aantal ´ervaringen voor twee´, zoals skydiven en diep zee duiken en dat soort spannende dingen. Maar je kon ook gewoon kiezen voor een nachtje met ontbijt in een goed hotel naar keuze. Dat past wat beter bij ons senioren.
We hebben gekozen voor een streek in de natuur in de provincie Cordoba. En we hebben geboekt voor 22 april a.s. Dat is nogal kort voor ons vertrek naar Nederland de 25e. We hebben op deze datum gegokt, omdat we veronderstelden dat hoe later in de lente we zouden gaan, hoe meer kans we zouden hebben op mooi weer. Die verwachting komt waarschijnlijk niet helemaal uit. Het weer is hier de afgelopen dagen vrij onstabiel. Hier gaan we maandag een nachtje slapen. Cadeau van de kinderen van Ahmad.