Het gaat goed met onze gezondheid. Ahmad is heel blij dat zijn galblaas verwijderd is. Het ding zat vol stenen en gruis. Sinds hij dat orgaan, dat toch zijn werk niet meer naar behoren deed, kwijt is, voelt hij zich veel beter. En ik ben ook een stuk beter af na de laatste darmoperatie. Nu realiseer ik me pas dat ik al een paar jaar vaak last had van buikpijn. Maar omdat dit niet altijd zo was, dacht ik dat dit er gewoon bij hoorde. Iedereen heeft daar weleens last van. Maar nu mijn darmen uit de knoop zijn gehaald, merk ik dat ik vrijwel nooit meer last heb van buikpijn. Dus dat is een enorme vooruitgang, waarvoor ik heel dankbaar ben.
Zoals ik eerder schreef, train ik elke morgen door een flink aantal kilometers te fietsen op mijn hometrainer, onderwijl mijn ogen gericht op een serie van Netflix. Het zijn er inmiddels 12 per dag geworden. En  zoals ik ook vertelde, doe ik alle dingen met hart en ziel. En dat kan in mijn geval, met de gamma-nail in mijn donder, misschien een ietsjepietsje overdreven zijn. Ik zet de fiets op een vrij zware stand en trap er lustig op los tot het zweet van me af druipt. Ik merk dat de spieren in mijn geopereerde been zich hierdoor beginnen te versterken en dat mijn ene bil niet langer platter is dan de andere. Dus dat is gunstig.
Maar de afgelopen tijd krijg ik ook steeds meer last van één van mijn ingebouwde schroeven, die langs een spier of zenuw schuurt. En dat gebeurt op onverwachte momenten, zoals wanneer ik van hurkzit tot staan kom of wanneer ik een bepaalde draai maak met mijn onderlichaam. Dat veroorzaakt een pijnscheut van heb ik jou daar, waarvan ik even sta te duizelen. Gisteren had ik er een flink aantal, omdat ik niet goed oplette. Want heb je er één gehad, dan is de kans op een volgende groter. Dat heb ik nu door.
Dus vandaag ben ik héél voorzichtig en let ik goed op de bewegingen die ik maak. Ik heb hierdoor sinds vanmorgen nog geen pijnscheut hoeven incasseren, maar mijn heup en dijbeen voelen dat een pijnscheut op de loer ligt en zijn kans afwacht. Dus…..fietste ik vandaag wat langzamer over mijn 12 km en liep ik als het ware de hele dag op eieren. En dat ging tot nu toe goed. Ook heb ik net even met mijn ´geïrriteerde schroeven-zone´ op een ijs-gekoeld zakje gezeten.
Het verdient wel wat zorg en aandacht maar dan komt het wel weer goed, hoop ik. Ik herinner me ook wanneer de ellende begon. De eerste echte pijnscheut kreeg ik, toen ik met twee zware tassen een trap op wilde sjouwen. Ik was toen even vergeten dat het nog maar sinds kort is dat het me lukt zonder steun een trap te beklimmen met mijn geopereerde been. En nu dacht ik dat ineens even met twee zware tassen te doen. Toen zei het daarbinnen auw!!! Sinds die dag zijn er meer pijnscheuten gevolgd op vervelende en onverwachte momenten. Dus…..dat moet ik zeer beslist niet meer doen: mijn heup en dijbeen, met al die schroeven en nagels erin, overbelasten.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, tegen mezelf en andere ´botbreuk met pinnen-slachtoffers´: revalideren en trainen is goed en een absolute must, maar overbelasten is niet goed en een no go.