Lange tijd durfde ik het niet meer, wandelen op de berg. Alleen al als ik foto’s of filmpjes zag van onze wandelingen, kreeg ik de creeps bij het zien van de puntige rotsen en stenen op de paden.
Maar het ongeluk is alweer een tijd terug gebeurd, een jaar en drie maanden geleden nu en ik loop weer normaal. Ik heb mijn manier van lopen ook aangepast. Vroeger zette ik steeds elke voet in een rechte lijn voor de andere. Dit omdat mijn moeder mij ooit leerde dat dit de meest elegante loop is voor een vrouw. Als je erop let, zie je dat mannequins ook zo lopen. Maar het is geen verstandige manier van lopen! Daar heb ik nooit zo bij stil gestaan en de gewoonte was er na al die jaren bij me ingesleten. Nu heb ik dat drastisch veranderd. Ik loop nu met mijn voeten enigszins naar buiten en zet zeker niet meer de ene voet recht voor de andere, alsof ik op een denkbeeldige evenwichtsbalk loop.
Dus toen Ahmad vroeg of we weer eens een kleine wandeling op de berg zouden maken, zei ik ‘ja’. Vandaag reden we de weg omhoog achter ons dorp naar de steengroeve, waar we drie keer steenbokken zagen. Ik voelde weer ontzag en een klein beetje angst, toen ik de steile rotswanden zag, uitgehakt door mensen, maar inmiddels afgesleten tot een glooiende, maar loodrechte helling. Er was dit keer geen steenbok te bekennen. Wat niet raar was, gezien het drukke verkeer van sportieve fietsers. Met elk een bamboe stok en bovendien nog gearmd liepen we een stukje verder de berg op. Maar dan ook echt maar een klein stukje. We bleven even in het zonnetje staan kijken naar het voor ons nu zo bekende uitzicht op andere bergen. En daarna liepen we weer terug naar de auto. Onderweg plukte Ahmad nog wat tijm en ook pikte hij een mooi groepje cactussen uit de grond voor in ons balkon-tuintje.
‘We hoeven niet nog eens te gaan,’ zei ik. ‘We weten al heel goed wat we kunnen zien bovenop de berg en het uitzicht erachter op de zee. En steenbokken hebben we hier al drie keer mogen zien. De weg hiernaartoe is ook niet goed voor onze autobanden.’  😉