Vandaag, nadat ik mijn ticket naar Nederland heb geboekt voor 19 februari aanstaande, krijgen we tegelijk twee nare berichten.
We hebben hier weinig vrienden en de paar die we hebben, daarmee gaat het heel slecht.
Het Nederlandse echtpaar (W en A) dat ik heb leren kennen in het ziekenhuis heeft vandaag van de dokter vernomen dat de man spoedig zal overlijden, al kan hij uiteraard niet zeggen wanneer. Hij (W) is al een tijd terug overgeplaatst naar een soort hospice (met de boodschap van de dokter in het ziekenhuis dat hij daar moest aansterken voor een chemo) en ik had al bange vermoedens, omdat ik W langzaam zag wegkwijnen. Maar nu is het dus zeker en bevestigd door de dokter van het hospice. A, met wie wij eergisteren nog boodschappen gingen halen, is verdrietig en verslagen. Ze zijn al samen en getrouwd vanaf 1972. Ze houdt zo zielsveel van hem. Ze weet nu dat er geen toekomst meer zal zijn voor hun samen. Ze zal wel in Spanje blijven wonen. Wij willen er voor haar zijn en helpen waar we kunnen.
En als ik naar Ahmad loop om het nare nieuws te vertellen over onze Nederlandse vrienden, vertelt hij dat hij net een berichtje heeft ontvangen van onze andere vriendin, de taxichauffeur. Zij had al verteld te lijden aan keelkanker en dat zij daarom nu niet werkte. Daarna hoorden we een tijd niets van haar. En nu heeft hij een bericht van haar gekregen, waarin zij zich verontschuldigt dat zij niet helemaal eerlijk is geweest. Maar dat dit is omdat zij ons niet bezorgd wilde maken. De kanker zit niet alleen in haar keel, maar in haar hele lichaam.
Ahmad en ik zitten er verslagen bij in het zonnetje op ons terras. Wat een tegenstelling! Dit heerlijke weer tegenover deze twee afschuwelijke boodschappen op toevallig hetzelfde moment. Wij voelen ons machteloos en zitten daar met tranen in onze ogen. Ik herinner me W, hoe hij onze kamer binnen kwam in het ziekenhuis, toen nog vrolijk en vol levenslust, maar wel al met pijn. En ik denk terug aan het laatste gesprek dat ik met Nati had in de taxi naar het vliegveld in december. Ik zat voorin en zij vertelde me heel persoonlijke dingen als tegen een vriendin. En bij het afscheid omhelsden we elkaar.
We weten niet wat te doen. We willen hen alle drie alleen maar omhelzen en laten voelen dat we om ze geven. O, wat triest is dit…..