Ditmaal opnieuw vanuit Andaluz. Ik heb een tijd niet geschreven en dook voor het eerst weer in dit weblog. Stuitte op twee nieuwe reacties van voor mij onbekende lezers op oude stukjes van mij. Ik heb de reacties toegelaten en erop gereageerd. In de zijlijn rechts in dit weblog (of onderaan voor de telefoonlezers) kan je de reacties lezen. Mijn weblog wordt kennelijk toch door meer mensen gelezen dan enkel door de paar trouwe lezertjes die ik ken.
Tja, ik heb lang niet meer regelmatig geschreven. Waarom eigenlijk niet? Pure luiheid volgens mij. Het gaat overigens qua gezondheid weer helemaal goed met mij. Voel me ook weer sterk en energiek. Ik heb het sporten in huis (hometrainer en oefeningen voor de heup) weer opgepakt en merk dat ik krachtiger ben dan voor de operatie. Ook met Ahmad gaat het goed. Hij heeft geen last meer van zijn nierstenen. Dat is kennelijk min of meer opgelost met de pilletjes van dr. Vogel. Zijn galblaas zal er nog wel uit moeten. Hij wacht op een datum voor de operatie. Om nog even bij het onderwerp ziekte en andere narigheid te blijven: onze goede vriendin hier, onze taxista Nati, is helaas ineens ernstig ziek. Zij heeft keelkanker. En mijn nieuwe Nederlandse vrienden, die ik heb leren kennen in het ziekenhuis, vergaat het ook niet goed. De man heeft slokdarmkanker en het echtpaar verblijft tot op heden in het ziekenhuis. Zo triest allemaal. Het doet ons opnieuw beseffen dat gezondheid zo weinig vanzelfsprekend is. Wat ook weer maakt dat we elke nieuwe gezonde dag dankbaar in ontvangst nemen. En proberen ‘er te zijn’ voor de zieken.
Waarom schrijf ik nu minder? Ik heb minder te melden. Ik weet dat ik altijd wel iets uit mijn mouw kan schudden zodra ik voor mijn laptop zit. Dat schijnt ook zo te gaan bij columnisten, als ik mag uitgaan van wat zijzelf daarover schrijven. Je moet gewoon gaan zitten en dan rammelt zo een stuk er vanzelf uit. Dat is bij mij ook zo. Dikwijls schrijf ik bovendien vaak over een heel ander onderwerp dan ik van plan was. Het scherm is geduldig en oordeelt niet.
Maar wat ik mezelf steeds meer afvraag is of het wel zo nodig moet van mezelf: gedachten en gevoelens publiekelijk delen. Wie boeit het?
Maar dan denk ik ook weer aan een andere motivatie van mij. Het kan me niet schelen wie het boeit. Ik vind het zelf leuk om al typend mijn gedachten vorm te geven. Het geeft in sommige gevallen voldoening en in andere gevallen een soort opluchting. Misschien ervaart de kip die ook na het leggen van een ei. Ik vind het gevoel nog leuker dan een tekening die af is, hoewel dat ook een goed gevoel kan geven. Dus….ik ga er van nu af aan weer mee door. Gewoon regelmatig even zitten en mijn gedachten met de lezer delen. Het is geheel gratis. En…….met slechts een muisklik ben je van me af.