Ahmad heeft al een tijdje last van zijn rug. Een pijn die doortrekt van zijn onderrug naar zijn ‘edele delen’. Hij heeft dat sinds hij in Nederland een kast wit schilderde voor in de keuken.
De dokter doet weinig aan dat soort klachten. ‘Waarom ga je niet naar een fysiotherapeut?, stelde ik voor. Het duurde even om hem ervan te overtuigen zichzelf dat te gunnen. Het zit niet in zijn verzekeringspakket. Maar uiteindelijk maakte hij toch een afspraak, hier vlakbij in onze buurt. De fysiotherapeute, een knappe brunette met honingkleurige ogen, begreep direct de pijn die hij beschreef. Hier kost een eerste behandeling 30 euro. Daarna kan je vijf behandelingen krijgen voor 130 euro.
Vandaag was zijn eerste sessie. Er hoefde (anders dan in Nederland) niet veel administratie afgehandeld te worden alvorens begonnen werd. De fysiotherapeute ging direct aan het werk. Zij is een uur met hem bezig geweest. Heeft hem gemasseerd en oefeningen meegegeven. Ook prikte ze hem ergens met een naald. Het was een grondige behandeling en daarbij legde ze ook uit waar zijn pijn vandaan komt. Hij heeft bepaalde spieren te stijf belast en daardoor zijn er wat blokkades. Nu begrijpen wij dat ook beter. Hij stond bij het schilderen van die kast lange tijd, met een kromme rug over de tuintafel gebogen, te schilderen.
Ahmad is helemaal blij en opgelucht en hij gaat 14 september voor zijn volgende sessie. Hij wil dat ik ook een keer ga voor mijn heup. Misschien weet zij nog wat om mijn heupconditie nog verder te verbeteren. Ik wil dat best proberen.
Als ik de fysiotherapie hier vergelijk met die in Nederland, dan constateer ik dat er hier een stuk harder en langer gewerkt wordt voor die 30 piek. Want wat kreeg ik aan therapie in Nederland? Ik heb in totaal 5 minuten van de 9 sessies een lichte massage gehad voor de pijn als gevolg van de schroeven en het hematoom dat ik toen had. Ik vond dat heerlijk, maar het duurde zeer kort. Verder kreeg ik oefeningen te doen (op zich helemaal o.k.) voor daar en thuis. Dat was de eerste vier sessies. Daarna werd ik in de regel op de hometrainer (fiets en lopende band) gezet, terwijl de fysiotherapeut terugkeerde naar haar kamertje. De laatste sessie bestond uit alleen een gesprek met de therapeut, terwijl zij een kopje thee dronk. Voor niets had ik mijn verzekering duurder gemaakt van 9 naar 20 sessies, waarvan ik geen gebruik heb gemaakt. Ik ben redelijk hersteld ondanks het demotiverende commentaar van mijn fysiotherapeute (‘misschien moet je toch nog een operatie hebben voor een kunstheup’, ‘je been is nu eenmaal te veel naar binnen vast gezet’ en ‘de schroef steekt misschien wel te veel uit’).
Dus ja, ik ga wel een keer langs bij deze Spaanse deskundige met haar honingkleurige ogen. Misschien kan zij mij nog verder hebben met mijn revalidatie, die op mijn eigen kracht al heel aardig gelukt is.
Intussen ben ik alvast heel blij voor Ahmad, naar wiens lichaam nooit serieus is  gekeken door een fysiotherapeut. Hij heeft nooit gymnastiek gehad op school en werkte al vanaf heel jonge leeftijd met een krom ruggetje op het land. Olijven rapen en dan op een holletje met 50 kilo op zijn rug naar het depot, waar werd betaald volgens stukloon. In de bouw, in de brandende zon, hangend aan een brug, enz. Ik ben blij dat iemand hem helpt zijn houding te verbeteren en hem oefeningen geeft, die de pijn in zijn rug gaan verlichten.