Vandaag liet ik me van mijn minder snuggere kant zien.
We gingen naar Malaga, waar Ahmad wat ‘gestiones’ had te verrichten. Hij is in Nederland een paar keer naar de dokter geweest voor een bronchitis en de rekeningen die hij daarvoor contant moest voldoen kan hij hier declareren bij zijn verzekering (de ‘seguridad social’). Maar heel eenvoudig is dat niet. Je moet ervoor naar het betreffende kantoor in Malaga en de originele nota’s overleggen. De kopieën daarvan moest hij ook zelf maken.
Omdat het heel onhandig parkeren is in Malaga, waar je echt heel lang naar een parkeerplaats moet zoeken, ook al is deze betaald, zetten we onze auto op de parkeerplaats van de Plaza Mayor, een winkelcentrum in de buurt van een stationnetje, waarvandaan een boemeltrein gaat. Dat is een trein die rijdt van Fuengirola naar Malaga Centrum, waarbij hij diverse tussenstations aandoet, zoals diverse stations in Torremolinos, een station bij het vliegveld van Malaga en het treinstation van Malaga, met als eindpunt het centrum van Malaga. Een top-idee, waar we eerder hadden moeten opkomen!
Ahmad koopt twee retourtjes met bejaardenkorting op het treinstationnetje en geeft er één aan mij. Dat had hij beter niet kunnen doen. Geef deze sukkel iets in haar hand en zij vergeet geheid dat ze het in haar hand heeft en laat het ergens vallen! Dat deed ik ook nu weer, waarschijnlijk zelfs al vrij snel en zonder het zelf op te merken. Ik had het te druk met kijken naar kleine dwergpapegaaitjes, musjes en merels en moest dat zo nodig filmen.
Pas in de trein merk ik dat ik het kaartje niet meer in mijn bezit heb! No use fuzzing about it. Weg is weg en het kaartje is nu onbereikbaar. Hoe gaan we straks door de beveiligingspoortjes komen op het station in Malaga? ‘Ik glip wel achter jou aan.’ probeer ik. Daar is geen schijn van kans toe, want bij de poortjes staan beveiligers met grote rubberen knuppels, die kijken of er niemand smokkelt bij die poortjes. ‘Dan vragen we gewoon of we een nieuw kaartje kunnen kopen.’
Aldus doen we. De dienstdoende beambte is er één die ons geen enkele glimlach gunt. Ahmad kan er met zijn ticket  wel door en aan de andere kant van het poortje voor mij een nieuw kaartje kopen en dat me aanreiken, zegt hij. Aldus doet Ahmad. Intussen zeg ik lachend tegen de man dat het mijn stommiteit was. Dat ik te druk bezig was met mijn camera. Dan laat hij me door het poortje. Ahmad heeft inmiddels een kaartje gekocht. Een enkeltje.
Na de verrichte gestion en het nuttigen van een lekker kopje koffie met churros komen we weer bij het station. Ahmad gaat zonder moeite door de poort, maar mijn kaartje wordt terug gespuugd en het poortje blijft voor mij gesloten. ‘Mijn kaartje doet het niet,’ zeg ik verbluft. Dat komt omdat de dienstklopper het uit Ahmads hand had gegrist en snel nog even door de gleuf had geduwd (hoewel hij me dus wel al had binnen gelaten). Ahmad komt terug en koopt een nieuw kaartje voor mij. Ik duw het in de kaartlezer en het wordt dit keer netjes opgeslokt. Maar mijn poortje blijft dicht! Wat is dat nou weer. Ik zie een man naast me zonder moeite wel door het poortje gaan.
‘Mijn deurtje gaat niet open,’ roep ik uit. Ik zie dat Ahmad wat geïrriteerd raakt nu. Ik ook. ‘Dit kaartje deugt ook al niet,’ mopper ik, terwijl ik voor de tweede keer een kaartje verscheur.
Inmiddels heeft Ahmad ook voor zichzelf een nieuw kaartje moeten kopen, omdat hij weer aan de ‘verkeerde’ kant van het poortje terecht is gekomen en je kunt een kaartje maar eenmaal met succes in de gleuf stoppen. Hij koopt er voor mij ook nog één. ‘Kijk naar mij en let op hoe je naar binnen moet gaan,’ zegt hij en hij stopt zijn kaartje in de gleuf. Het poortje gaat pas open als hij het uitgespuugde kaartje weer snel in zijn hand neemt! Dat had ik zojuist niet gedaan. Ik liet het uitgespuugde kaartje liggen en staarde naar het poortje dat niet open ging. Sukkel die ik was! Toen ik daarna mijn kaartje pakte, was het te laat. Toen ging het poortje niet meer open. Kans gemist!
Maar nu ik het gezien heb, doe ik het eindelijk goed, mopperend en aangestaard door verbaasde Andalusiers.
In de trein rekenen we uit hoeveel geld extra Ahmad is kwijtgeraakt door mijn stommiteiten. Het blijkt precies het dubbele te zijn van wat we oorspronkelijk kwijt zouden zijn geweest. We hebben in totaal 4 enkele reisjes extra gekocht.
Terug op het station zie ik mijn kaartje inderdaad nog liggen onder het bankje waarop ik heb gezeten. Ik pak het op en vraag aan mensen die daar aan het wachten zijn of iemand behoefte heeft aan een gratis en nog geldig retourtje. Op nieuw kijken mensen mij wat verbaasd aan en bedanken beleefd. Op de Plaza Mayor leg ik het kaartje neer op een goed zichtbare plek. ‘Je had het beter op de kaartjesautomaat kunnen leggen,’ zegt Ahmad. Hij heeft gelijk, maar ook daarvoor is het nu te laat.
Gelukkig kunnen we er allebei wel om lachen 🙂