Gisteren dacht ik even na (ja, dat doe ik soms) over mezelf en mijn (niet) ambiteus zijn. Over keuzes die ik maakte in mijn leven. Keuzes die ik zelf maakte en die ik niet kan wijten aan een ander. Toen ik afstudeerde had ik het allemaal (volgens mijn toenmalige vriendje): ‘beauty, brains and breeding’. Voor zo een vrouw kan de wereld openliggen als zij dat slim aanpakt.
Ik was me nergens van bewust, vond mezelf niet mooi, niet beschaafder dan een ander en zeker niet wijs of slim. Ondanks mijn hoge punten bij het afstuderen vond ik mezelf nog steeds een nitwit.
Ik maakte keuzes:

• Ik koos voor een man van een totaal andere cultuur, die bovendien analfabeet was. Ik zag dat toen als heel verfrissend na al het theoretische gelul van studenten om mij heen. Ik overzag niet de consequenties van een langdurige relatie met zo iemand.
• Ik ging dagelijks hasj roken met deze man, terwijl ik mijn hele studietijd vrijwel drugsvrij was geweest.
• Solliciteren had niet mijn prioriteit, maar wel studie van de islam.
• Toen mijn kinderen eenmaal kwamen koos ik ervoor bij mijn kinderen te blijven. Als ik dat werkelijk niet had gewild, dan had ik wel naar wegen gezocht om een eventuele carrière na te streven. Dat heb ik niet gedaan.
• Wat mijn ex me aandeed liet ik gebeuren.

Ik ben mijn hele leven eigengereid geweest en volgde altijd mijn eigen koers. Kreeg op een gegeven moment ook van mijn huisgenoten een boek cadeau met de titel ‘mijn eigen eenzame weg’. (van Marten Toonder in de Ollie B Bommelserie).. Dat is veelzeggend genoeg. Toch liet ik me ondersneeuwen door een ongeletterde, manipulatieve (straatwijze) man. Dat liet ik zelf gebeuren. Daarachter zat ook koppigheid. Ik gunde het mijn ouders niet dat ze na een eventuele scheiding zouden kunnen zeggen: ‘zie je nou wel’.
Ik ben dus niet iemand die de schuld van gemiste kansen in mijn leven neerlegt bij een ander. Ik was er zelf bij en heb het laten gebeuren!
Ik heb nooit psychische hulp gehad voor het verwerken van eventuele trauma’s uit mijn jeugd en eerste huwelijk. Ik ben immers zelf psycholoog en verwachtte niets van hulpverleners, die al verward begonnen te blozen als ze mijn levensverhaal moesten aanhoren.
Wel zat ik ooit in een zelfhulpgroep, geïnspireerd door een Amerikaanse ex-psychotherapeute, Robin Norwood. Zij schreef twee boeken: ‘vrouwen die te veel liefhebben’ en ‘als hij maar gelukkig is’. Geïnspireerd door ervaring die zij in die boeken verwerkte richtte zij zelfhulpgroepen op voor vrouwen, volgens een zelfhulpmodel als dat van de AA. Het ging eigenlijk over vrouwen die een man maar niet los konden laten, ook al was hij niet goed voor hen. Vrouwen die bijvoorbeeld constant naast een telefoon zaten, wachtend op een teken van leven van zo een man.
Ik vond het wel leuk en leerzaam om in deze groep te zitten, maar herkende mezelf toch niet helemaal in de verhalen van de anderen. Sommige van deze vrouwen zaten vol wrok. Zeiden dingen als: ‘Ik zou graag al zijn kleren in stukken willen knippen of verbranden’. Ze wilden wraak. Dat herkende ik totaal niet. Ook had ik geen enkele verlangen om mijn ex terug te zien of nog iets van hem te willen. Ik was blij uit de hel te zijn ontsnapt, maar had geen enkel behoefte nog iets met de man te maken te hebben, niet in het positieve en ook niet in het negatieve. Ik gunde hem het beste, als hij mij maar met rust zou laten de rest van mijn leven.
Ik heb niet zo lang in deze groep vrouwen gezeten, op zich wel leuke types met hun prozac en afgewezen vrijpartijtjes. Je zou er een boek over kunnen schrijven, in de trant van Gooise vrouwen.
Ik weet dat het momenteel niet zo goed gaat met mijn ex. Hij heeft hartproblemen, suikerziekte en is erg verzwakt. Ik heb geen enkele behoefte om hem nog meer narigheid toe te wensen. Ik ben blij met mijn leven nu en accepteer de consequenties, maatschappelijk en sociaal, van mijn keuzes. Ik ben destijds met deze man getrouwd en bleef 16 jaar bij hem. Niemand heeft me gedwongen. Ik kreeg met hem vijf kinderen, waarvan er vier nog in leven zijn. Zij hebben zowel mijn genen als die van hem. Ik heb daarvoor gekozen. Die verantwoordelijkheid ligt bij mij………