Ik heb wel een doorkiesnummer gekregen van het ziekenhuis waar ik geopereerd ben waarnaar ik kan bellen voor medische vragen. Maar ik dacht dat dit me waarschijnlijk weinig zou opleveren en dus maakte ik in de vroege ochtend een afspraak bij de huisartsenpost voor het nakijken van mijn operatiewond.
Er werd met mij een goede afspraak gemaakt. De assistente zou mijn bebloede pleister van de wond halen en de wond desinfecteren. Bovendien zou mijn huisarts er even bijgeroepen worden om ‘mee te kijken’. De afspraak was om 15.00 uur.
Om 10 minuten voor drieën zit ik al in de wachtkamer. Het is niet druk. Toevallig komt de vrouw die me laatst aanreed in de Little met haar scootmobiel ook even de praktijk binnen tuffen. Ze ziet mij niet, evenals gisteren toen ik haar ook op straat tegenkwam met Ahmad. ‘Kijk,’ dat is ze, zei ik tegen hem. Ze herkende mij toen ook niet. De wereld in mijn buurtje is klein…..
Om 10 over 3 wordt mijn naam geroepen door een meisje, een leerling-assistente zo zal later blijken. Ze spreekt niet zo goed Nederlands. Ik leg haar uit wat er aan de hand is. Dat ik pijn heb aan de wond en dat ik wil dat hij gedesinfecteerd wordt en opnieuw verbonden. Dat mij is toegezegd dat de huisarts ook even zal komen kijken. Ze trekt plastic handschoenen aan en begint dan te bellen met haar handschoen aan. ‘U kan om 4 u15 terugkomen,’ hoor ik haar tot mijn verbijstering zeggen. ‘Dan is het spreekuur van de dokter afgelopen en kan ze voor u kijken.’
‘Dat gaat niet gebeuren,’ zeg ik. ‘Ik heb vanmorgen een afspraak gemaakt voor het kijken naar mijn wond door de assistente samen met de dokter om 3 uur en ik sta erop dat dit ook nu gebeurt om drie uur.’ ‘Maar u heeft alleen een afspraak met de assistente,’ probeert het meisje nog. ‘Nee, dat klopt niet. Ik heb een afspraak gemaakt met assistente en dokter om drie uur en ik wil dat jullie je aan deze afspraak houden.’
Het meisje weet het niet meer. Met haar plastic handschoenen nog aan loopt ze het kamertje uit op zoek naar enige hulp. Ik zit intussen in mijn hippe hempie van de Primark te wachten, mijn vuisten gebald, klaar voor welke strijd dan ook. ‘Bring it on,’ denk ik bij mezelf. Een knapperd die mij hier nu weg krijgt.
Even later komt het meisje binnen met met mijn huisarts, een leuk vlot wijf. ‘Je hebt de pleister nog niet verwijderd,’ merkt ze op aan het adres van het meisje. ‘Ik dacht dat je dat nu wel al gedaan had. Zo kan ik niets zien. Haal de pleister er maar af en dan kom ik zo weer even terug om te kijken. Naast de dokter is er nog een assistente meegekomen, waarschijnlijk de begeleidster van de leerling-assistente. Zij kijkt ook even mee naar de wond en merkt  op dat zij het vreemd vindt dat men mij in het ziekenhuis niets heeft verteld over verdere verzorging van de wond bij het ontslag uit het ziekenhuis. Dat vind ik ook!
Even later komt de dokter nog een keer langs en zij constateert dat de wond er best goed uit ziet. Ik hoef geen pleister meer en mag ook gewoon weer onder de douche met de arm, alleen geen zeep in de wond laten komen.
Als de twee anderen vertrokken zijn, stamelt het meisje dat er sprake moet zijn geweest van miscommunicatie. Ze dacht dat ik een heel lang consult wilde bij de dokter en dat ik veel vragen zou hebben. ‘Nee,’ zeg ik. ‘Ik wilde alleen dat er gekeken werd naar mijn wond of deze niet ontstoken is.’
Zand erover. Eind goed al goed. Ik geeft haar bij het afscheid een handje. Hopelijk luistert ze een volgende keer beter.