De afgelopen dagen hebben als twee nerden binnen gezeten. Veel achter de laptop. Het waaide heel hard en de lucht was grijs. Die harde wind werd gevolgd door een knetterend onweer.
Wat wij niet wisten was dat het achter de berg, aan de kust, nog harder heeft gespookt dan hier. De kustlijn waar wij nog zo rustig langs liepen een paar dagen gelden en waar ik mijn e-reader achterliet is onherkenbaar veranderd. Ik heb dat zelf niet gezien, maar gelezen in het volgende artikeltje. De schade aan strand en strandhuisjes moet gigantisch zijn. Ik vind dat heel sneu voor de vakantiegangers die er nu zijn of binnenkort komen.
Wij zijn vandaag de zondag begonnen met een wandeling op de berg. We zijn wat laat en hebben ook geen drinken bij ons. Dus houden we de wandeling kort. Op mijn aandringen cq gedram 😉 verkennen we nog wel even het weggetje naar Mijas. We belopen niet het hele pad naar Mijas, dat loopt vanaf de top van de berg. Het is echter zo een mooi weggetje, dat we het zeker een andere keer wel helemaal willen lopen, maar dan beter voorbereid. Met eten en drinken bij de hand.
Op de terugweg leer ik weer wat bij van mijn ‘natuurman’. ‘Kijk, hier liggen keutels van steenbokken,’ zegt hij. En inderdaad liggen er wat zwarte balletjes, niet op een hoopje, maar op een slordige rij. ‘Hoe weet jij dat het steenbok-keutels zijn en bijvoorbeeld geen konijnenkeutels?’ ‘Omdat ze rond zijn. Die van konijnen zijn kleiner en wat langwerpiger. De steenbok doet zijn keutels ook niet op een hoopje, maar rennend.’ Haha. Ik moet lachen. Ik zie het voor me. Zo een rennende en intussen keutelende steenbok. Zelfs poepen doet hij/zij rennend, dit magistrale en ijverige dier.