Van het afgelopen jaar weet Ahmad nog waar je een bepaalde eetbare plant kan vinden, genaamd tagarnina (Scolymus hispanicus).
Door de enorme regenval van de afgelopen winter verwacht Ahmad nu veel van deze stekelige maar (ontdaan van al hun stekels) heel eetbare planten te vinden. Na een betrekkelijk saaie wandeling op de Sierra de Mijas (die reikt van Torremolinos tot Marabella) bereiken we de mooie open plek waar het begeerde plantje zo rijkelijk te vinden moet zijn.
Terwijl Ahmad aan het zoeken is, gewapend met zakmes en boodschappentas, raak ik opnieuw onder de indruk van deze vredige plek. Alom groen en in de verte een eenzaam huis. De manier waarop alle bomen en planten gerangschikt zijn, de weldadige ochtendzon en het mooie uitzicht rondom doen me naar mijn camera grijpen en ik schiet wat foto’s links, rechts, van achteren en van voren. Al lopend en gulzig reikend naar mooie plaatjes struikel ik plotseling over één van de vele keien op de grond en daar lig ik languit met mijn beide camera’s. Instinctief heb ik zowel mijn nikontoeter als mijn mini sony beschermd als waren het mijn kinderen. De nikon hing half op mijn rug en de andere camera hield ik omhoog in de rechterhand. Ik viel op mijn linkerzij en bezeerde daarbij mijn knie en mijn schouder. Snel opstaan overtuigt me dat ik gelukkig niets gebroken heb. Ik neem me voor over de valpartij niets te vertellen aan mijn niets vermoedende echtgenoot, die ergens in de bosjes aan het zoeken is naar zijn plantjes.
Maar het eerste wat ik doe als hij in zicht komt is vertellen dat ik gevallen ben. Gelukkig maar, want ik blijk te bloeden als een rund uit een schaafwondje op mijn linkerbeen. Ik heb dringend een zakdoekje nodig.
Terwijl Ahmad verder zoekt ga ik lekker zitten op de rand van een vroeger waterreservoir. Opnieuw word ik getroffen door de vrede die heerst op deze plek. Ik geniet van de rust en de zon en verbaas me erover dat het bloed maar blijft stromen uit het kleine gaatje in mijn been. Het zakdoekje is inmiddels doordrenkt. Ik heb een idee. Straks als we teruglopen zal ik een aantal zakdoekjes aan elkaar knopen bij wijze van verband.
Maar Ahmad heeft een beter idee als hij terugkeert met een tas vol tagarnina. Hij bindt enkele palmblaadjes (smalle) aan elkaar die als koord kunnen dienen. Dat bind ik om mijn been, teneinde twee opgevouwen zakdoekjes bij wijze van verbandje op hun plaats te houden. Mijn ‘nature-man’. Als verrassing zien we op de terugweg nog een ‘salamanquesa comun’ (tarintola mauretanica) zitten op een rots. Het dier heeft precies de kleur van de rots. Hij mist de punt van zijn staart en hij schiet pas weg als ik te dichtbij kom om een foto te maken. Wij verwonderen ons (zoals wel vaker) over de natuur met al haar  verrassingen. De natuur die dieren in staat stelt de kleur aan te nemen van de omgeving waarin zij verkeren.
https://youtu.be/cTE9pcFHrIo