Ahmad hoorde een geluidje in de motor van ons autootje. Of eigenlijk hij merkte wat tijdens het rijden. Dat bij het helling op rijden de auto soms een beetje hikkend zich voortbeweegt. Ikzelf heb dat niet zo in de gaten.
Omdat Ahmad er alles aan wil doen om te voorkomen dat ons autootje het plotseling begeeft als wij volgende week een paar daagjes op reis gaan, brengt hij de auto naar een dichtbij zijnde garage. De man belooft ons te bellen in de loop van de dag over wat en hoe. Om 16.00 uur hebben we nog niets gehoord. ‘Misschien moet je zelf even bellen,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Ze zijn misschien zo lekker bezig met sleutelen daar, dat ze vergeten te bellen.’
‘De auto is helemaal in orde,’ hoort Ahmad als hij belt. We kunnen hem ophalen. Samen lopen we naar de garage, via de grote weg die loopt naar en van ons dorp. Het is een leuke wandeling, want er waait een lekker lauw windje en de zon schijnt niet al te onbarmhartig vanuit een flets blauwe hemel. Langs de weg is een mooie stoep aangelegd voor voetgangers en zelfs een fietspad. De hele zijkant van de weg is beplant met korte rozenstruikjes die zomer en winter bloeien. ‘Vanmorgen zag ik hier tuinmannen aan het werk,; zegt Ahmad. Dat geloof ik graag. Alles ziet er piekfijn uit, zoals bijna het hele dorp.
De garagehouder/ monteur legt Ahmad nog eens uit dat hij niets heeft kunnen vinden. Dan is het goed. We gaan geen problemen zoeken die er niet zijn. Hij overhandigt Ahmad de autosleutel. Wat zijn we hem schuldig? Niets, want hij heeft niets hoeven repareren.
‘Dat maakte ik in Nederland nooit mee,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Alleen het nakijken van de auto kost daar al geld.’ ‘Zo zijn wij niet,’ zegt Ahmad.