Vandaag weer lekker naar het strand geweest. Geen schokkende beelden dit keer.
Wel een paar zaken voor de modepolitie, zoals een oude man in een speedo en een oudere man met een bedrukt t-shirt, waarop levensgroot een beeltenis van het sadistje Marlon Brando met daaronder geschreven ‘el padrino’. Twee zaken die in Nederland niet meer mogen, evenals harembroeken en leggings, zoals ik me heb laten vertellen via de nieuwsrubriek van msn. Maar mild als ik ben zie ik dat door de vingers. De man met het padrino t shirt gedraagt zich niet als een machomannetje. Integendeel. Hij loopt met twee stoelen en een parasol te sjouwen en klapt de stoel van zijn vrouw bovendien nog voor haar uit. Goedgekeurd door de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen. De man met de speedo heeft nog aardig wat om te showen en dat is ook niet erg voor het oog.
Schuin voor ons zitten een paar oudere echtparen, elk onder hun eigen parasol. ‘Qué pasa,’ hoor ik een man naar de mensen onder de parasol naast hem roepen. ‘Aqui estamos sentado como Díos nos manda’, antwoordt de ander. Dat vind ik wel lollig. (‘hier zitten we dan, zoals God ons dat opdraagt’) ‘Wat een snedig antwoord,’ zeg ik tegen Ahmad. Het blijkt een heel gewone uitdrukking te zijn hier. Een grap die dus te pas en te onpas gebruikt kan worden. Zoals de uitdrukking ‘huevos de plomo’ (loden ballen) voor een man die erg traag is. Of ‘un lió de Monte Pio’ wat betekent dat het een enorme rotzooi/ wanorde is. Als je dat meerder keren hoort is het natuurlijk al minder grappig.
Een echte story om te vertellen zie ik pas in de Little, waar we boodschappen doen op de terugweg. We staan in de rij bij kassa 1 te wachten en het schiet niet op. De zaak stagneert, omdat een vrouw moeilijk doet over de prijs van een fles met een alcoholische drank. De kassamedewerkster heeft een prijs aangeslagen die volgens haar onjuist is en dat weet zij zeker. Het meisje legt in rap Spaans uit dat dit toch echt de prijs is die wordt aangegeven als zij de fles langs de streepjescode scant. De vrouw verstaat het meisje niet, want ze spreekt geen Spaans. De man achter haar vertaalt voor haar in het Engels wat het meisje net heeft gezegd. Maar de vrouw houdt voet bij stuk. ‘It is 4,99,’ zegt ze tegen de man achter haar. ‘I am sure. I have seen it.’ Ze blijven heen en weer praten over de prijs, terwijl de rij mensen moet wachten. Naast ons bij kassa 2 wordt de één na de ander wel geholpen.
‘Wat wil die vrouw?’ vraagt Ahmad die normaal heel geduldig is, tot hij ergens op moet wachten. Hij vraagt het eerst aan mij en dan aan de man achter hem, die het ook niet weet.
‘Then I do not want this,’ zegt de vrouw uiteindelijk en met een gebaar of het een eng beest is geeft zij de fles terug aan het meisje achter de kassa, die nu aan een collega een sleutel moet vragen van de geldla om de vrouw haar geld terug te geven. De man van de vrouw staat er wat bedremmeld bij te kijken en zegt geen woord. Alle ogen zijn gericht op deze vrouw nu.
Ahmad en ik zijn inmiddels naar kassa 2 verhuisd. De man achter ons ook. Hij staat nu voor ons, biedt aan om ons voor te laten gaan. Maar dat hoeft niet. We hebben de tijd, net als hij. ‘De vrouw is nu weg en rij 1 gaat nu ook weer lekker,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Ze staat nu bij kassa 3,’ zegt mijn opmerkzame Ahmad. En ja hoor, daar staat ze weer met eenzelfde fles drank in haar handen als zij net heeft teruggegeven aan het meisje van kassa 1. Verdraaid ja, zeg. Ze loopt nu zelfs met deze fles opnieuw naar kassa 1, waar de rij inmiddels helemaal weggewerkt is. Maar het meisje van kassa 1 stuurt haar weg met een handgebaar. ‘Nee, niet nog een keer.’ Ze lacht er een beetje bij en ik zie andere mensen ook besmuikt lachen. De vrouw gaat weer naar kassa 3 en zegt iets tegen haar man, die buiten de kassa’s in het gangpad op haar staat te wachten. Ze praat Nederlands. ‘Verrek, ze is Nederlands,’ zeg ik tegen Ahmad. ‘Met de ons bekende kruideniersmentaliteit.’ Wij hebben afgerekend en ik zie de man van de vrouw met een verslagen blik nog steeds wachten. De man achter kassa 3 heeft de prijs van de fles aangeslagen en het klopt weer niet volgens de vrouw. Ze kijkt er wat triomfantelijk bij. Ze wenkt de kassier om met haar mee te lopen naar de plek waar zij de fles vandaan heeft. Hij doet het nog ook. (Er zijn inmiddels niet meer zo veel mensen in de winkel). Wij brengen onze spullen naar de auto. Als we wegrijden zie ik nog steeds haar man op dezelfde plek staan wachten achter de glazen ruit.
Verder gaan mijn observaties niet, maar natuurlijk kan je hier nog een heel verhaal aan breien. Bijvoorbeeld. Hoe is de sfeer, als dit koppel straks huiswaarts rijdt in hun auto met Spaans kenteken naar hun Spaanse optrekje. Houdt die man zijn mond of begint hij tegen haar uit te varen. ‘Meid, wat heb jij ons voor schut gezet voor al die Spanjaarden.’ Of houdt hij zijn mond in een ijzig zwijgen. En heeft zij de fles nog meegenomen en tegen welke prijs? En hoe zal het smaken, als ze eindelijk aan hun drankje zitten onder de bomen van hun buitenverblijf?