Ik heb filmplannetjes. Voor al mijn kinderen en voor mezelf. Ik wil filmpjes maken van fotomateriaal van al mijn kinderen, vanaf hun geboorte tot op heden. Een impressie van hoe zij veranderden van klein naar groot. Ook wil ik dat doen over het leven van mijn overleden broer en over mijn eigen leven. Dus dat worden in totaal al zes filmpjes. Al het ervoor benodigde materiaal bevindt zich hier. O.a in de vorm van foto’s die geplakt zijn in albums, vaak niet eens in chronologische volgorde. Veel foto’s zijn inmiddels zoek of zwerven los rond ergens in huis. De foto’s die ik nog heb van mijn broer en mij als kinderen zijn op twee handen te tellen. En dat terwijl mijn moeder dikke albums vol foto’s van ons placht te bewaren. Maar hoe goed ze dat ook deed, de foto’s bleven een gang naar de kliko niet bespaard na haar dood. Ik weet niet wie daarvoor verantwoordelijk was. Mijn stiefvader of zijn vriendin en levensgezel uit de laatste periode van zijn leven en tevens zijn volle nicht. Het doet er niet toe. Weg is weg.
Ik probeerde vandaag wat orde aan te brengen in de foto’s die ik nog heb. De losse foto’s stopte ik in een schoenendoos.
Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me dat ik nog een doos heb met foto’s die nog in mapjes zitten met de negatieven erbij. Wat een berg foto’s produceert de mens! En dan praat ik nog over het tijdperk van de filmrolletjes. Toen je die nog naar het Kruitvat of de Hema bracht om ze te laten afdrukken. Tegenwoordig, in het digitale tijdperk, maken we nog meer foto’s! Vrijwel alles wordt vastgelegd op de smartphone of camera en via een app gemakkelijk gedeeld met anderen. We leven in een tijdperk van beelden.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is het volgende:
Foto’s kunnen heel veel duidelijk maken. Emoties van mensen worden bevroren in een momentopname. Ik heb het nu niet over de foto’s waarop mensen poseren en een plichtmatige grijns laten zien. Nee, ik bedoel de snelle kiekjes die een inkijk geven in de emotie van het moment. Het kijken naar de foto’s van mezelf en mijn kinderen is onthullend en het maakt me duidelijk hoe het was met mij en met mijn kinderen in de diverse fasen van ons leven. Niet altijd even leuk om te zien. Een confrontatie met de werkelijkheid, die woordeloos meer vastlegt dan een verhaal kan vertellen.
Nu nog het bij elkaar zoeken van de foto’s die ik wil gebruiken voor elk filmpje en last but not least het zoeken naar passende muziek bij elk filmpje.
De foto’s van de foto’s moet ik hier maken of misschien is scannen mooier. Ik heb hier 5,5 weken voor. De filmpjes kan ik eventueel ook in Spanje monteren. Terwijl Ahmad zich stort op zijn tuin, houd ik me hiermee bezig. Ieder zijn hobby.