Ons geplande uitje van dit weekend naar een mooi natuurgebied gaat niet door wegens te weinig belangstelling. Jammer. Maar vergeleken met anderen, die jaar in jaar uit werken, uitkijkend naar 10 dagen in een vakantieoord per jaar, hebben wij het goed als een luis op een zeer hoofd.
Toch maakt de teleurstelling me wat suf. Het maken van filmpjes wil ik even stil leggen. Het werd te gek! Elke dag een filmpje.
Dan blijft tijd over voor andere dingen. Het lezen van het digitale krantje (wat een ellende lees ik daar) en bijvoorbeeld kijken op facebook. Gisteren nog wilde ik mijn account daarvan verwijderen, Omdat ik er weinig meer naar omkeek. Maar ik activeerde mijn account vandaag toch maar weer. En niet zonder nut. Via facebook kwam ik er vandaag achter dat ik met een abonnement op Canal Digital zowel in Nederland als in Spanje tv kan kijken (naar Nederlandse zenders). Ik moet dan wel nog een schotel daarbij aanschaffen met een doorsnee van een meter en een extra kastje met een smartcard. Maar toch. Dat is altijd beter dan een half jaar voor niets 55 euro betalen aan Ziggo.
Verder hang ik wat. Beurtelings in een tuinstoel met mijn smartphone en ereader en dan weer voor mijn laptop. Het weer hier wil niet echt overtuigen. Een waterig zonnetje, afgewisseld door wolken bij een wel aangename kamertemperatuur, die slaperig maakt. Morgen en overmorgen regen.
Het leven is hier niet spannender dan overal elders. De zin moeten we er elke dag zelf aan geven en soms lukt me dat niet zo. Dan voel ik alleen maar een vaag verdriet, alsof alle ellende van de hele wereld op mijn schouders rust. Met als kers op de taart de lichamelijke ongemakken en griepjes van mijn kinderen. Waarom trek ik me het leed van anderen zo aan? Machteloos voel ik me om daar wat aan te veranderen en ik krijg alweer spijt dat ik me heb laten informeren door de media over wat er overal gaande is.
Media, een zegen en een vloek.