Maakte vandaag een filmpje van het interieur van mijn huis, bij gebrek aan ander materiaal. Daarbij viel het me op hoeveel spullen in mijn huis oud zijn.
Zo zeul ik mijn hele leven al een onverwoestbare plastic vuilnisbak mee. Een heel praktisch model, waarin je gemakkelijk een vuilniszak wisselt. Bovendien is de vuilnisbak te gebruiken als zitplaats. Ontelbare keren was ik aan het koken, terwijl één van mijn kinderen toekeek, gezeten op die vuilnisbak. Ik gooi pas dingen weg, als deze 100 % kapot zijn en niet te repareren. Deze vuilnisbak heeft bijna 40 jaar de tand des tijds doorstaan!
Daarnaast zie ik mijn huis nu vol staan met echt hout. En veel daarvan komt uit het huis van wijlen mijn moeder.
Ach, mijn moeder. Hoe graag heeft zij haar erfenis veilig willen stellen voor haar kleinkinderen en enig overgebleven kind. Tot in het kleinste detail heeft zij in haar testament vermeld waar elk meubelstuk of schilderij of beeldje naartoe diende te gaan. Onder meer door middel van een handgeschreven codicil dat haar ellenlange testament begeleidde. Van haar wensen is niets terecht gekomen. Spulletjes kwamen niet terecht bij degenen voor wie zij deze bestemd had, maar werden ingepikt door de vriendin van de vruchtgebruiker. En……het allerbelangrijkste dat zij bezat, haar huis en haar vermogen heeft zij in haar testament niet veilig gesteld, zodat ook al haar geld kon worden weggesluisd. Op het hypotheekvrije huis kon een enorme hypotheek gezet worden zonder zonder medeweten of toestemming van de erfgenamen. Hierdoor ging ook haar geld grotendeels aan de neusjes van haar nageslacht voorbij.
Ze zou zich omdraaien in haar graf als zij dit wist! Omdraaien is zacht uitgedrukt. Ze zou uit dat graf willen kruipen en A. graag de nek willen omdraaien (fantaseer ik).
Triest stemt het mij dat zij door de waarde van haar antiek enorm te overschatten (wie wil vandaag de dag nog antiek in zijn huis?) te veel oog had voor details. Zij verloor de grote lijn en wat echt belangrijk was (het huis en de harde duiten op haar spaarrekeningen en beleggingsrekeningen) uit het oog en stelde een testament op waarin het belangrijkste geen aandacht kreeg.
Ik denk met weemoed terug aan mijn moeder, als ik kijk naar de ladekast die zij beschilderde met Hindeloper bloemetjes en naar de ongemakkelijk zittende stoeltjes die mijn slaapkamer sieren. Spullen die niemand wilde meepikken, maar die voor mij een waardevolle herinnering zijn aan de tijd dat mijn moeder nog leefde. Evenals de oude koffiemolen, waar mijn stiefvader elke dag aan moest zwengelen, omdat zij geloofden dat handgemaakte koffie lekkerder zou smaken dan machinaal gemalen.
De sportfiets die al jaren de muur van mijn bijkeuken siert is van wijlen mijn broer. Nog nooit heeft iemand erop gefietst, maar ik bewaar hem als een herinnering. Misschien wil ooit één van mijn kleinkinderen hem hebben……
https://youtu.be/J-xpuAkuVUI