Vandaag was het voor mij een belangrijke dag. Eindelijk in de ochtend richting ziekenhuis, in de hoop dat na 8 weken eindelijk het gips eraf zou mogen. Ik ging optimistisch op de fiets en we hadden het geluk dat we precies onderweg waren terwijl het droog was.
Met gestrekte benen en ontdaan van het gips zat ik op een lange zitbank met nog drie andere patiënten op een rij te wachten op aandacht van de dienstdoende assistent-arts. Ik keek stiekem mee op zijn scherm toen hij de foto’s van de diverse voeten bekeek en zag het direct toen de mijne voorbij kwam. De dokter bleef er even naar staren, samen met een verpleegkundige en ik zag ze overleggen. Dat riep bij mij een beetje spanning op.
Voor de operatie had de chirurg me gewaarschuwd dat een operatie als de mijne in enkele gevallen niet slaagt, omdat er iets niet helemaal goed gaat daarbinnen met die schroeven (wat precies ging op dat moment langs me heen). ‘En wat moet er dan gebeuren?’, vroeg ik toen wat verschrikt. ‘Dan moet ik het overdoen’, antwoordde de dokter daarop heel rustig.
Even was ik dus in spanning of ik behoorde tot die ‘enkele gevallen’. Verder was het ook nog niet zeker of het gips er nu inderdaad blijvend af mocht en ik niet weer een nieuwe gipsvoet zou krijgen.
Toen kwam het verlossende nieuws. Alles leek er goed uit te zien en ook de wonden zijn nu eindelijk genezen. Ik hoefde geen gips meer, maar mocht mijn nog opgezwollen en stinkende voet met veel dode huid en korsten nu eindelijk weer gewoon in een schoen stoppen en weglopen. Wel moest ik eigenlijk over 6 weken terugkomen, maar toen ik vertelde dat ik dan niet meer in Nederland zou zijn, was dat geen probleem. Ik mag in juni terugkomen voor controle.
Daarna wendden dokter en verpleegster zich tot een andere patiënt in het rijtje. Intussen probeerde ik mijn sportschoen aan te trekken. Dat bleek niet zo eenvoudig. Ik kwam er niet in, ook al maakte ik de veters helemaal los. Gelukkig kwam ik op het idee om de inlegzool uit de schoen te halen en toen kon ik mijn voet er met moeite in proppen, ook al liep ik daarna wat ongelijk. Daaraan ben ik inmiddels wel gewend.
De zwelling in de voet kan wel een half jaar aanhouden, bij sommigen een jaar! Remedie ertegen is: gewoon erop proberen te lopen en dat afwisselen met het heel hoog laten rusten van het been. De voet moet dan hoger zijn dan het hart. Nou, dat ga ik doen, hoor. Ik doe alles om zo snel mogelijk te revalideren!