Vandaag lees ik in een prettig boek van Indridadason. Hij heeft een fijne no-nonsense stijl. Zo noem ik dat voor mezelf. Zegt de dingen niet extra mooi, maar gewoon en daardoor hebben zijn zinnen juist veel zeggingskracht. Daar houd ik van. Dan krijg ik ook zin om te schrijven.
Het is net als toen ik keek naar mijn buurman die een keer de hoge sparren achterin mijn tuin voor me snoeide alsof het niets was. De uren daarvoor had ikzelf, op een hoge ladder balancerend, een tijdlang met veel moeite een aantal van de bomen getopt met als gevolg veel schrammen op mijn blote armen. Als je eenmaal bovenop de ladder staat zie je dat er veel meer takken zijn dan je had gedacht van beneden af gezien. De buurman zag mij, op dat moment alleenstaande vrouw, worstelen met de dikke takken en een nogal botte zaag en bood aan om me te helpen. Toen ik hem daarna het werk zag doen leek het ineens heel gemakkelijk. De takken vlogen eraf alsof het mijn buurman geen enkele moeite kostte. Zo is dat ook als ik een goed boek lees. Het schrijven van zo een boek, zoals het door een ander is gedaan, lijkt dan een heel gemakkelijk en natuurlijk proces en dan denk ik dat ik dat misschien ook wel kan. Misschien heb ik dat helemaal mis
Het blijft kriebelen, dat verlangen om te schrijven en daarin helemaal op te gaan. Wat ik wel zeker weet is dat inspiratie om te schrijven niet iets is is waarop je moet wachten. Dat lees ik in zelfbeschrijvingen van schrijvers. Bijna zonder uitzondering zeggen zij dat je ervoor moet gaan zitten als je iets wil schrijven en dat daarvoor discipline nodig is. Gewoon met jezelf afspreken dat je bijvoorbeeld een aantal uren per dag voor je pc gaat zitten om te schrijven en dan de inspiratie laten komen. Sommigen maken van tevoren een structuur van hoe hun roman eruit zal gaan zien, maar er zijn ook schrijvers die gewoon beginnen en zelf net als hun lezer niet weten hoe het verhaal zal aflopen. Ik denk dat ik er zo één ben.
Dus…..waar wacht ik op. Morgen beginnen?