Misschien ligt het aan mij, maar ik kijk de laatste tijd met andere ogen naar de mensen op straat dan vroeger. Misschien komt het doordat ik niet meer zo vaak buiten kom. Alleen als het noodzakelijk is. Als ik om me heen kijk bij de plaatselijke supermarkten zie ik veel ‘geknakte mensen’. Mensen die verdrietig kijken en krom lopen en mensen met soms vreemd gevormde gezichten. Het lijkt erop dat ze in zichzelf gekeerd zijn en niets waarnemen van hun omgeving. Misschien verbeeld ik het me maar, maar zo zie ik dat.
Andere mensen zie ik heel hard praten, met een ander of in een telefoon? Waarom zo luid? Willen zij dat iedereen het hoort? Is het een schreeuw om aandacht. Lange en korte mensen, witte en bruine en zwarte, met doek en zonder doek. Allemaal mensen met een eigen leven en eigen gedachten. Waarom zie ik ze zo triest? Is het de crisis? Is het de verandering van omstandigheden? Is men hopeloos. Heeft men pijn in het lichaam? Pijn in de ziel?
Allah, help ons!