“Je bent een comodin”, zegt Ahmad tegen me. Ik vraag hem wat dat is, want ik ken nog lang niet alle Spaanse woorden. Dat is een kaart die je voor verschillende dingen kan gebruiken. Een soort joker dus. Dat ben ik voor mijn kinderen.
Een paar dagen geleden klaagde ik nog over het “zich nutteloos en ongebruikt voelen” dat gepaard kan gaan met het ouder worden. Mijn leven was toen even vrij rustig en zo kwam ik waarschijnlijk op die gedachte. Nu, dat was kort daarna wel even helemaal anders. Maandag sprak ik af met mijn oudste zoon bij de bibliotheek na zijn werk. Natuurlijk nam ik direct een lekkere bak warm eten voor hem mee en ik stond vervolgens een dik uur met hem te kletsen, buiten in de wind, tot we allebei verkleumd waren. Bij thuiskomst moest ik mijn jongste nog thuiswonende zoon aanspreken op een paar dingen die niet helemaal “smooth” gaan en waarvoor echt actie nodig is van zijn kant. Ik spreek nu over twee jongemannen van respectievelijk 25 en 22 jaar. Bij beide heb ik plaatsvervangende stress voor het op tijd betalen van hun rekeningen, hetgeen natuurlijk helemaal niet mijn verantwoording hoort te zijn. Gisteren kreeg ik gelukkig mijn jongste zoon zover dat hij zelf zijn brieven eens goed ging bekijken en actie ondernam op het verduidelijken van wat er open stond van bepaalde rekeningen. Ik zag dat hij het allemaal fantastisch kon. Hoezo ook niet, als je bedenkt dat we hier te maken hebben met een accountmanager. Laat hij zijn eigen accounts dus maar “managen”. De tijd is voorbij dat deze moeder de rol van secretaresse op zich neemt. Intussen had ik 5 porties eten gereed. Eén voor mijn oudste zoon, die ook even langs kwam, twee voor de jongste, één voor de avond en één voor de volgende dag op het werk, en natuurlijk een portie voor Ahmad en mijn persoon. Kort daarvoor was mijn dochter ook even langs geweest met haar kleine van bijna vijf, maar dat was gewoon gezellig, want deze meid speelt het klaar om te werken, te studeren en een kind op te voeden. Zijn meiden dan eerder volwassen?
Vanmorgen stond ik blij op, omdat mijn jongste zoon al twee dagen op een rij een kwartier eerder is opgestaan, zodat hij niet met de vlam in de pijp naar zijn werk hoeft te racen, mij met stress achterlatend. Belt hij vanuit zijn auto om een nummer van een één of andere rekening (“hij staat op luidspreker, hoor ma”). Daarvoor moet ik mijn oudste dochter bellen die dat weer moet sms-en, waarna ik weer naar hem moet sms-en. Mijn oudste dochter is een beetje geïrriteerd dat ik haar stoor, waarbij zij weer vergeet dat het ook niet mijn “pakkie an” is en dat ik helemaal niet lekker rustig kan ontbijten alvorens te gaan sporten.
Ik heb net even snel gekookt, want straks moet ik zorgen dat haar kind (6 jaar) om 14.45 op het voetbalveld staat met zijn voetbalschoentjes aan, regen of geen regen want er is kunstgras. Dan moet ik als een speer naar huis, want dan wordt mijn andere kleinkind (4 jaar) gebracht.
Wie zegt nu dat oude mensen nutteloos in een hoek zitten? Ik in ieder geval nog niet. Bezig zijn voor mijn (klein)kinderen vind ik helemaal niet erg, maar de stress mogen ze wel weglaten.