Gisteren had ik mijn derde sessie bij de fysiotherapeut. Een uur lang kreeg mijn ruggetje aandacht door middel van onder andere een massage van minstens een half uur. Zoals ik al verwachtte bleek de knoop in de spier rechts in mijn onderrug een stuk minder groot te zijn. De spier was ´mas relajado´, constateerde ook de therapeut al masserende. Daarna ging hij verder naar onderen in mijn rechterbil en daar bleek nu een andere knoop te zitten, die hij ook ging masseren. Het probleem had zich dus verplaatst naar mijn rechterbilspier, wat ik eigenlijk de laatste tijd al goed gemerkt had, omdat die pijn uitstraalt naar de gammanail die nog steeds in mijn donder zit. Ik voelde geen gêne terwijl de jonge man zat te kneden in mijn bil. Het is immers zijn beroep om dat te doen met lichamen van allerlei vorm. Ik heb gelukkig ook al niet meer de neiging het uur vol te kletsen, zoals de eerste keer. Ik gaf me daarentegen over aan wat er gebeurde in mijn lichaam. Ik merkte dat al masserende hij de knoop in mijn bilspier al een beetje weg kreeg. Vervolgens werd het futuristische apparaat aangezet en dat is voor mij het meest pijnlijke deel van het fysio-uur. Dat trillende gebeuk op mijn spieren voelt heel onaangenaam. ´Una tortura´, klaagde ik. Hij stelde me gerust dat het nog maar even duurde. Daarna was het de beurt aan de warmtebehandeling. Dat is een heerlijk gevoel. Al die tijd lag ik op mijn buik met mijn neus in een gat.

Daarna mocht ik op mijn rug gaan liggen en nam de therapeut een aantal oefeningen met me door die ik thuis kan doen (en ook braaf ga doen). De volgende afspraak heb ik over een maand.

Toen ik thuis kwam zag ik in de spiegel dat de kohl in mijn oog was uitgelopen naar mijn wangen. Ik zag eruit als een panda. Nee, dat is te lief. Als een spookwijf is een betere typering. Volgende keer kan ik beter zonder kohl naar de afspraak gaan.