Drie van mijn kinderen zijn momenteel met vakantie en ik leef vanhier met ze mee. Zij zijn in tegenstelling tot mij, niet gewend veel met vakantie te gaan in hun jeugd en dat zij daarvan nu wel kunnen genieten en bovendien op een luxe manier gun ik ze van harte. Zij hebben dat allen te danken aan hun harde werken gedurende de rest van het jaar. Gisteren was mijn oudste dochter even bij me tussen twee reizen door. Ze kwam vrijdag terug van een vakantie met haar (al wat grotere) kinderen en ging vandaag opnieuw weg voor twee weken met haar man. Een soort tweede honeymoon, lekker met zijn tweetjes. Het feit dat al mijn kinderen totaal niet verwend zijn en oprecht kunnen genieten van reizen naar nieuwe mooie plekjes op de wereld en dat nog met heel hun hart weten te waarderen stemt mij heel gelukkig.
Veel kinderen groeien nu op in grotere luxe dan mijn kinderen gewend waren en de vraag is ten eerste of zijzelf in staat zullen zijn ditzelfde niveau van luxe te betalen als zij zelfstandig hun leven gaan leiden en ten tweede of zij de luxe die ze nu ervaren niet als te vanzelfsprekend ervaren en er het bijzondere niet meer van inzien. Maar dat is van latere zorg. Mijn moeder is een goed voorbeeld van een rijkeluismeisje dat opgroeide met bediendes, maar dat zich in haar leven als echtgenote in Nederland heel goed wist aan te passen en zich ontpopte als een zeer handige huisvrouw die heerlijk kon koken en bovendien zelf kleding kon naaien. Zij nam genoegen met de Spartaanse vakanties, kamperend aan een ijskoude beek in de wildernis van Noorwegen en andere ruige plekken, terwijl ze eigenlijk veel meer hield van een zonnetje op haar bolletje.
Mijn broer en ik hadden ook te dealen met dit soort vakanties, hoewel ik moet zeggen dat we ook weleens gingen naar een camping aan een of andere kust, waar je ’s avonds kon dansen in de disco op het strand en verliefd kon worden op een andere jonge badgast. Dat waren voor ons natuurlijk de leukere vakanties, een stuk heerlijker dan met zware bergschoenen wandelen in de Alpen. Maar al met al mogen wij blij zijn dat wij al vanaf jonge leeftijd elk jaar een maand lang naar een land ver weg gingen, wat toen nog niet gebruikelijk was voor alle gezinnen. Het waren nooit luxe vakanties, maar we leerden veel.
Ook toen ik al uit huis was gaf ik er de voorkeur aan om met weinig geld al liftend door Europa te reizen en op die manier beleefde ik de nodige avonturen met mijn vriendje. Op mijn 21e jaar ging ik in mijn eentje met de boot heen en terug naar Suriname en ook dat was een belevenis. In 1977 boekte een trip voor mezelf alleen naar Las Palmas, toen ik mijn bul behaald had. Ik zat in dat jaar voor een prikkie in een zeer luxe hotel met een grote kamer en suite, vlakbij het strand en ik werd twee maal per dag bediend door obers in het zwart. Dat soort luxe kost nu, denk ik, 900 euro per nacht, maar in die tijd wist men die prijzen nog niet te berekenen op Gran Canaria. Ik bezocht met mijn eerste man Pakistan twee keer voor lange tijd. Het was eigenlijk meer daar even wonen met schoonfamilie en mijn kinderen. En ik bezocht met mijn tweede man Syrië, Jordanië en tenslotte Medina en Mecca. Nog later Cyprus, Turkije en Tunesië. Met Ahmad heb ik veel van Spanje gezien en van Portugal. Ik ben een beetje uitgereisd. Mijn zoon zegt vaak: ‘Ma, waarom ga je niet lekker naar Thailand?’ Gewoon, omdat het kan.
Maar zowel Ahmad als ik hebben daar niet echt goesting in. We zijn gelukkig in ons miniparadijsje hier met de bloemetjes en de hondjes. Plaatsvervangend leef ik mee met mijn kinderen en voel ik een lichte reiskoorts terugkomen, maar tegelijk bedenk ik dat het voor mij niet echt hoeft. In Spanje wordt door de bevolking op veel plaatsen gedemonstreerd tegen het massatoerisme daar. De toeristen maken zichzelf wijs dat zij ‘goed werk’ doen door hun geld daar uit te geven. Maar de werkelijkheid is dat degenen die het hardste werken in de toeristenindustrie er het minste aan verdienen. De boodschappen, de huizen en alle vaste lasten worden daarentegen wel steeds onbetaalbaarder voor de doorsnee burger, omdat de prijzen worden opgeschroefd. Het is rendabeler om een huis tijdelijk te verhuren aan een toerist dan het te verhuren aan een mede-inwoner. Om maar niet te spreken over de vervuiling die de enorme massahotels uitstoten en de aanslag die gepleegd wordt op het toch al grote watertekort. Ahmad is nog drastischer dan ik. Hij wil niet meer in zo een hotel, hoewel hij moet toegeven dat hotel Barcelo in Isla Canela een geweldige ervaring was. Wij gingen daar twee keer heen. Als ik nu zou vragen of we er weer eens heen konden zou hij dat zeker voor mij over hebben, maar ik zie ervan af. Het was daar heerlijk, maar ik vind het even leuk om een nachtje in een hotel ergens in de natuur te overnachten voor een nachtje en daar lekker te wandelen in de omgeving. Of thuisblijven kan ook. Het geluk zit in jezelf en je neemt het overal mee naartoe.