Meestal slaap ik goed in. Maar als ik wakker wordt ergens midden in de nacht, dan kan ik soms niet goed weer inslapen. Dat gebeurde me ook weer vannacht.
Ik ben dan niet echt aan het piekeren. Mijn gedachten fladderen van hier naar daar zonder enige coherentie. Maar als ik dat laat gebeuren zonder erover te oordelen, dan kan het gebeuren dat ik plotseling tot een inzicht kom en dat inzicht is niet altijd even prettig om te ervaren. Het is alsof je ineens een diepe waarheid duidelijk wordt waaraan je eerder misschien lange tijd voorbij bent gegaan. Dat inzicht kan tot je komen als een grote dreun, een deuk in je zelfbeeld.
Ik weet van mezelf dat ik mijn hele leven al erg beïnvloedbaar ben en iemand die makkelijk meewaait met alle winden. Ik was nooit iemand die duidelijke doelen stelde, wel iemand die eenmaal begonnen taken afmaakte. In die zin dus iemand met discipline, maar een duidelijk plan heb ik nooit gehad in mijn leven. Ik liet alles op me afkomen en maakte ad hoc beslissingen, die gebaseerd waren op mijn intuïtie van het moment. Ik voelde me een vreemd figuur tussen anderen, omdat ik totaal niet van me afbeet. ‘Ik liet met me doen’; dat is de rode lijn in mijn leven. Ik kan daar niet anderen, zoals mijn stiefvader de schuld van geven. Nog voor hij in huis kwam was ik al zo. Mijn moeder vertelde mij dat er een keer werd aangebeld aan haar deur en dat iemand uit de buurt haar vertelde dat kinderen bezig waren mijn hoofd een paar keer op de stoep te laten knallen. Ik was nog klein, misschien nog jonger dan 3, want ik kan het me zelf niet herinneren. Ik speelde in Vught op die leeftijd wel al zonder toezicht buiten. Maar het gekke was volgens die buurvrouw dat ik me totaal niet verweerde en het liet gebeuren.
Dit is symbolisch voor hoe het overgrote deel van mijn leven daarna verliep.
Ik overdacht gisteren mijn leven en besefte dat ondanks veel nare ervaringen, waarbij ik me totaal niet wist te verdedigen, ik uiteindelijk ‘goed terecht ben gekomen’. Ik verkeer nu wat betreft bedreigingen van mensen die het minder goed met me voorhebben in rustiger vaarwater met lieve kinderen en een lieve echtgenoot. Ik ben gelukkig.
Maar als ik terugkijk, dan besef ik met een schok dat mijn passieve en accepterende houding bij alles wat mij overkwam weliswaar mij uiteindelijk niet geschaad heeft, maar dat ik door deze houding ook het leven van mijn kinderen heb bepaald. Ik kon ze niet beschermen. Met mij werden ook zij slachtoffer van omstandigheden die ik veroorzaakte door twee maal keuzes te maken voor verkeerde mannen. De meegaande en bijna onderdanige houding die ik had veroorzaakte dat ook mijn kinderen niet beschermd waren. Ik was niet in staat duidelijk stelling te nemen en kon door deze houding ook mijn kinderen niet beschermen. Ook al hield ik zielsveel van mijn kinderen en leefde ik voor hen, ik besef nu dat dit niet voldoende is geweest om hen een veilige jeugd te geven. Ik was daar gewoonweg niet toe in staat door mijn eigen manier van zijn, als een veertje in de wind.
Ik heb gehuild, toen ik ten diepste besefte hoe ook mijn kinderen hebben geleden. Ik dank Allah dat ze alsnog goed terecht zijn gekomen en gelukkig veel weerbaarder zijn dan ik. Dat ze veel van me houden en ik van hen. Maar mijn hart breekt als ik bepaalde gebeurtenissen weer voor me zie.
Ik weet dat gedane zaken geen keer nemen en dat je het verleden moet laten voor wat het is. Het bestaat niet meer. Er is alleen het nu. Maar alsnog ben ik dankbaar voor het inzicht dat ik vannacht kreeg. Het is goed om je eigen aandeel te beseffen in de problemen en narigheid die je in het verleden meemaakte. Het gaat niet aan om jezelf als slachtoffer te zien. Alles is een wisselwerking tussen mijzelf en de ander. Van mijn gedragingen en de gevolgen die deze hebben gehad leer ik, ook al doet dat pijn en geeft het mij verdriet. Ik heb nooit de intentie gehad om wie ook pijn te doen en ondanks dat kon dit kennelijk toch gebeuren.
Astagfirrullah 😢🙏.