Dromen zijn bedrog luidt het gezegde, maar dat geloof ik niet. Dromen spreken de waarheid, leggen bloot wat er leeft in je ziel, zonder de “censuur” van overdag. Ik denk dat de beste uitlegger van een droom de persoon die droomt zelf is of iemand die deze persoon goed kent. Er zijn naar mijn idee geen algemene verklaringen, zo van water betekent dit en een vervoermiddel dat. Nee, een droom kan bijvoorbeeld blootleggen waarmee een persoon worstelt. Een thema dat hij nog niet heeft opgelost, maar wel wil oplossen. En wat dat is kan de persoon zelf natuurlijk het beste herkennen, als hij maar eerlijk durft te kijken naar de droom. De verklaring is vaak heel voor de hand liggend en veel letterlijker dan je zou denken. Dat is allemaal mijn mening en die is alleen gebaseerd op ervaring en niet op studie, want ik heb me nooit verdiept in boeken over dromen.
Ik onderscheid ook twee soorten dromen. Dromen die gewoon voorbij kabbelen en ogenschijnlijk onzinnige en niet veel zeggende informatie bevatten en dromen die heel helder zijn en die je je vaak ook heel goed kan herinneren. Ze blijven je dan ook een tijdje bij en je blijft erover mijmeren wat het kan betekenen. Ook zijn er dromen die echt telepathisch zijn. Dat je dingen ziet die op dat moment gebeuren, gebeurd zijn of nog gaan gebeuren. Die zijn zeldzaam, behalve misschien bij mensen die een gave hebben.
Ik kan me mijn dromen meestal niet meer herinneren als ik wakker wordt, zoals veel andere mensen. Terwijl ik droom vind ik het allemaal heel logisch, maar als ik dan wakker wordt denk ik dat ik alleen maar maffe en onsamenhangende dingen heb gedroomd. Wat mij opvalt in mijn dromen is dat ik bijna nooit droom over plaatsen die ik ken, zoals mijn huis of vroeger mijn werk. Nee, ik ben altijd in een onbekende ruimte of op een onbekende plek op straat. Ik ben meestal alleen temidden van een groep vreemde mensen en vaak slaap ik met een heel aantal mensen in een grote zaal of ik ben onderweg. Ik heb zelden nachtmerries, maar het komt wel vaak voor dat ik in mijn droom in tijdnood zit, de weg niet weet of iets kwijt ben, meestal mijn tas. Heel vaak rijd ik in een auto (ook al toen ik nog geen rijbewijs had). Het gekke is dat ik bijna nooit droom over een dierbare, zoals mijn kinderen of mijn man of over mijn overleden broer. Af en toe komt er iemand voor in de droom die ik ken. Daarom denk ik wel eens: ben ik dan zo een koude kikker? Dat ik me alleen maar beweeg als een vreemde temidden van onbekende mensen. Is dat mijn basisgevoel in het leven? Ik herken het wel enigszins.
Maar twee dagen geleden had ik een echte nachtmerrie die verdraaid realistisch was. Ik droomde dat ik naast Ahmad in bed lag (alleen hij lag aan de andere kant dan normaal en het was ook een ander bed). Hij zei, dat hij het niet langer kon volhouden met mij. Ik begreep er niets van. Hoezo niet? We zijn juist zo gelukkig. Waarom dan? Wat is er dan? “Tja, omdat je ene borst groter is dan de andere”, zei hij (n.b. dat is niet waar, was wel zo toen ik een puber was). Ik wilde hem aanraken, maar hij duwde me weg. Ik zei: “Maar dat kan toch niet”. Ik ging (in mijn droom) op hem liggen om hem vast te kunnen houden bij mij, zodat hij niet kon ontsnappen. Toen begon ik te huilen, een soort gejammer en ik werd wakker van mijn eigen geluid. Het was zo echt, dat ik helemaal beefde van emotie. “Heb je een nachtmerrie”, vroeg Ahmad. Ik zei, ja, dat ik droomde dat jij me niet meer moest en dat er niets meer aan te doen was. “Dat is niet waar”, zei hij en hij pakte me stevig beet. Ik voelde me zo geborgen en gerustgesteld. Ik bleef nog even nasnikken, omdat de droom zo echt had geleken.
Ik ben eigenlijk wel blij met de droom, omdat die mij en Ahmad laat zien dat ik echt van hem houd. Ik dacht eigenlijk dat hij niet zo belangrijk voor me was als bijvoorbeeld mijn kinderen. Dat, ook al zou hij ooit genoeg van me krijgen, dat ik dat helemaal niet erg zou vinden. Ik was immers alleen ook gelukkig. Maar nu weet ik beter.
Voor Ahmad is het een opsteker, omdat hij hevig lijdt onder de kille afwijzing van zijn kinderen en de venijnige manier van juridisch tegen hem vechten van zijn exvrouw (hij had juist die dag een naar bericht gehad via zijn advocaat). Ik heb wel eens gedacht: had hij niet beter bij haar kunnen blijven? Dan had hij al deze ellende niet. Maar hij is ervan overtuigd dat hij het echt niet langer had kunnen volhouden bij haar en nu weet hij gelukkig dat ik ook echt wel gek op hem ben. Ik denk dat Allah dat ons wilde duidelijk maken. Dat was gisteren, in de eerste morgen van de ramadan (toen we na de oploskoffie met moeite in slaap gesukkeld waren).