Zoals de paar oplettende lezers die ik heb opmerkten was mijn website een tijdje niet te vinden of er kwamen rare mededelingen tevoorschijn.

De website was gecrasht. Over het waarom en de moeizame weg van het herstellen ervan zal ik niet in detail treden. Dat is een saai en technisch verhaal. Wel wil ik hier vertellen hoe het begon en hoe de website uiteindelijk ‘gered’ kon worden.

Het begon met een mail van WordPress. In de mail stond dat het hen dit keer niet gelukt was om de website te updaten naar de laatste versie en dat ik het zelf handmatig kon doen in enkele minuten door een paar klikken. Dat deed ik, eerst via mijn telefoon, wat je volgens mij nooit moet doen. De update bleef hangen en ik sloot alle open pagina’s af.

Daarna probeerde ik het nog een keer in mijn laptop. Opnieuw bleef de update hangen tijdens het proces. Het lukte gewoonweg niet en zeker niet in enkele minuten. Het ging van kwaad tot erger. Het was een nachtmerrie die 2 dagen duurde, waarvan ik me herinner dat ik geen nieuwe berichten meer kon schrijven, geen foto’s meer kon uploaden en ook een tijdje dat ik helemaal niet meer in mijn website kon komen en dat de website gewoon onbereikbaar was voor iedereen. Goede raad was niet aanwezig.

Er volgden twee dagen van puzzelen door de knappe kop naast me, die naast vele andere rollen ook de rol van webmaster speelt. Hij is degene die weet hoe je de database die Strato om de zoveel tijd voor je bewaart als backup en de foto’s en andere attachments die te vinden zijn in filezilla kan combineren tot een goedlopende website.

Maar de databases in de backup van Strato bleken niet te werken. Er zat een grote fout in, maar waar die fout nu precies zat was Ahmad onduidelijk! Ahmad zat met een krom ruggetje uren te zoeken achter zijn en mijn laptop. De stoom kwam uit zijn oren. Ik piekerde met hem mee, maar ik heb er weinig verstand van.

Uiteindelijk, na veel pogingen, had hij de website in orde in een nieuwe WordPress installatie. Maar dat kon hij alleen voor elkaar krijgen met de kloon van mijn website in de local host, die hij enkele dagen voor de crash had geïnstalleerd.

‘Als ik je website niet had bewaard in de local host, was je alles wat je tot nu toe geschreven hebt kwijt geweest,’ zegt Ahmad. ‘Misschien wilde Allah dat ik het voor je bewaarde en deed ik dat, zonder te weten wat er enkele dagen later zou gebeuren met je website.’ ‘Zitten de berichten dan niet in filezilla?’ vraag ik, domme leek. ‘Nee, in filezilla vind je alleen de attachments, links en foto’s die horen bij de berichten, de pagina’s en plugins e.d. De berichten zijn alleen te vinden in de database van je webhost (Strato) en die was in ons geval gecrasht.’

Wat een toeval. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik ben blij dat ik weer schrijven kan, als ik daar zin in mocht krijgen.

Eerlijk gezegd vond ik het ook wel even rustig. Ik bedacht me dat ik mijn hosting bij Strato kon beëindigen en gewoon voor mezelf zou kunnen schrijven, zonder het telkens op het internet te gooien. Zoiets als ‘oma’s dagboek’ of een ander boek, wat misschien spannender zou zijn om te lezen, zoals mijn veelbewogen levensverhaal.

Terwijl Ahmad zat te puzzelen op een oplossing en het niet zeker was of dat zou lukken, besloot ik dat ik zou doorgaan met schrijven als het zou lukken om de website te herstellen. Als het niet zou lukken zou ik kiezen uit twee opties: een nieuwe website beginnen onder dezelfde domeinnaam of mijn hosting bij Strato opzeggen en niet meer voor een ieder leesbaar schrijven maar alleen maar voor mezelf, net als ik nu al doe met mijn schilderwerk.

Maar het lot heeft beslist dat ik hier nu verderga met deze ellenlange website, die al dateert van 2011.

Er komt nu een idee in mij op om er een tweeledig geheel van te maken. Een actueel gedeelte, waarin ik zoals tot nu toe erop los babbel en vertel over mijn wel en wee van nu. En een herinneringen-gedeelte, waarin ik terugga in de tijd en mijn leven beschrijf.

Ik vind dat laatste heel eng om te doen en nu neem ik me voor om dat gedeelte nog maar even voor mezelf te houden (door het in word te schrijven) en het pas als paginalink in dit weblog te zetten als ik het helemaal af heb en als ik vind dat het door mijn eigen keuring kan. Het is voor mij moeilijk om de dingen die ik meemaakte zwart op wit neer te typen en zelf te lezen, laat staan dat ik dat direct zou durven delen met anderen. Ik zou dat laatste alleen doen als ik denk dat dit zin heeft en herkenning zou kunnen oproepen en troost zou kunnen geven aan anderen.